To αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο σαν τελική μορφή αυτοάνοσου νοσήματος

To αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο σαν τελική μορφή αυτοάνοσου νοσήματος

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο περιγράφτηκε από το Χιούτζ, από τον οποίο και πλέον πήρε το όνομα του και καθιερώθηκε έτσι, κυρίως σε ότι αφορά την κλινική του εικόνα˙ με την εμφάνιση θρομβώσεων, τόσο σε αρτηρίες, όσο και σε φλέβες.

Αυτό που υφίσταται πολλές φορές και ιδιαίτερα στις περιοχές της οπτικής οδού σε θρομβώσεις εννοείται, το έχουμε παρατηρήσει και στη Βιονευρολογική πάρα πολύ τακτικά, μη γνωρίζοντας τι ακριβώς είναι ή πως πρέπει να χαρακτηριστεί.

Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα πρέπει να είναι τελείως απλά και η γενική εντύπωση που πρέπει να επικρατήσει, για να μη χαθεί και πολύτιμος θεραπευτικός χρόνος, είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια ανοσολογική οντότητα αυτοάνοσου συνδρόμου, όπου ο ερυθηματώδης λύκος, πιθανόν το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο και ο «εγκεφαλικός» λύκος είναι το ίδιο πράγμα με διαφορετική κλινική έκφραση.

Όσο αφορά αυτή την κλινική έκφραση, εάν είναι της μιας ή της άλλης κατηγορίας, ένα ουσιαστικό ρόλο παίζει, πάντα μόνο όμως στο διαγνωστικό πεδίο, η ύπαρξη του ενός ή του άλλου αντισώματος, των αντιπηκτικών αντισωμάτων ή αντιφωσφολιπιδικών αντισωμάτων ή οποιονδήποτε άλλων που μπορεί να έχουν σχέση με αυτά.

Βέβαια, στο θεραπευτικό τομέα αυτά δεν είναι μείζονος σημασίας, όπου η θεραπεία κατά κύριο λόγο είναι σταθερή και συγκεκριμένη, διαφέρει μόνο ως προς τις «ποσότητες».