Μέχρι πρόσφατα στην ψυχιατρική και νευρολογία ίσχυε πάντοτε σαν κύριο κριτήριο η ανάλυση του ιστορικού του ασθενούς, ως προς τη διάγνωση φοβικών διαταραχών ή πανικού. Στην Βιονευρολογική, στη διαδρομή πάρα πολλών ετών, συγκρίνοντας και με τα ευρήματα σε δικούς μας ασθενείς αλλά και με γνώσεις από άλλες δημοσιεύσεις, φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο πανικός καταγράφεται και ο φόβος˙ μάλιστα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν πολύωρες καταγραφές στο ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Μελετώντας ιδιαίτερα το δείγμα του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, μπορεί κανείς να πει και τα όρια του πανικού και τις προϋποθέσεις της θεραπείας. Είναι χαρακτηριστικές οι περιοχές όταν δείχνουν παθολογικές δραστηριότητες του ηλεκτροεγκεφαλογραφικού «υλικού», όταν έχουμε τέτοιες καταστάσεις. Ο γνώστης μπορεί ανάλογα να τα εκτιμήσει και να πράξει τα «δέοντα» για την θεραπευτική αγωγή.
