Τα τελευταία χρόνια όλο και επιτακτικά εμφανίζεται σαν διάγνωση πλέον η κατάσταση του «απροσάρμοστου» παιδιού. Φυσικά και πρόκειται για μια παθολογική κατάσταση που δηλώνει την αδυναμία του παιδιού να ενστερνιστεί το περιβάλλον, να συντονιστεί με αυτό και να μπορέσει να μεγαλώσει σε ομαλές συνθήκες μέσα σε μια εξισορροπημένη ομοιόσταση με τα εξωτερικά γεγονότα και ερεθισμούς που δέχεται.
Βέβαια αυτή η κατάσταση έχει αναλυθεί από πολλές πλευρές και κυρίως ψυχοδυναμικά έχουν δοθεί πολλές εξηγήσεις για το πολύ η λίγο της παθολογικότητας που τη διακρίνει.
Βασικά όμως πρόκειται, όπως έχουν δείξει οι τελευταίες νευροφυσιολογικές εξετάσεις σε συνδυασμό με τις απεικονιστικές μεθόδους του τελευταίου καιρού, που λόγω των τεχνικών εξελίξεων είναι εύκολες πια να γίνουν, και από ότι φαίνεται και από τη δική μας πείρα εδώ στην Βιονευρολογική, πρόκειται για μια διαταραχή η οποία κατά κύριο λόγο έχει τη δυσλειτουργία ενός νευρωνικού τόξου με βάση τη νήσο του εγκεφάλου.
Πρόκειται για μια περιοχή του εγκεφάλου που συντονίζει ακριβώς αυτές τις καταστάσεις μεταξύ μέσα και έξω από το σώμα ώστε να υπάρχει μια ομοιογένεια στη συμπεριφορά και μια προσαρμοστικότητα στο περιβάλλον.
Στις περιπτώσεις αυτές, πρέπει να γίνονται εκτεταμένες έρευνες ιδιαίτερα στη νεαρή ηλικία πριν εξελιχθεί το όλο γεγονός σε δυσμενές, έτσι που να μπορεί να αντιμετωπιστεί έγκαιρα με διάφορους ιατρικούς τρόπους, κυρίως νευροψυχιατρικούς και με τη σωστή θεραπεία θα δοθεί η ευκαιρία στο νεαρό άτομο να ολοκληρωθεί στο κοινωνικό περιβάλλον.
