Όταν ένας γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με τον άνω συνδυασμό, όπως δείχνει η πείρα μας στην Βιονευρολογική, πρέπει να αρχίσει την έρευνα από πολλά σημεία ταυτόχρονα.
Ξεκινώντας από την συνηθισμένη νευροπαθολογία, αναζητείται μια τυχόν γενετική διαταραχή ή αναπτυξιακή απόκλιση.
Πέραν τούτου, παίζουν μεγάλο ρόλο τόσο τα νευροφυσιολογικά συμπτώματα κατά την διάρκεια ή μετά την κρίση.
Καθώς επίσης και η αναστολή του μεταβολισμού όταν έχουμε κάποια διαρκή, συνεχή, επιληπτική διάθεση.
Πρέπει να επισημαίνεται μια δευτερογενής, επιλεπτογενής κατάσταση, αλλαγές σε ότι αφορά την ευαισθησία των υποδοχέων ή ενδοκρινολογικών διαταραχών και υπαρχόντων αναγνωρισμένων ψυχιατρικών εκδηλώσεων.
Σε συνδυασμό όλα αυτά θα πρέπει να καταλήξουν σε ένα κοινό σημείο με την προεξάρχουσα συμπτωματολογία και την άμεση θεραπεία.
