Η σκλήρυνση κατά πλάκας θεωρείται ένα αυτοάνοσο νόσημα, το οποίο τακτικά αντιμετωπίζεται με την παραδοσιακή χημειοθεραπεία διαφόρων ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε όχι, όπως έχουμε διαπιστώσει στην Βιονευρολογική.
Τελευταία επίσης ήρθαν στην θεραπεία ή θεωρούνται ότι ανταποκρίνονται σε κάτι τέτοιο και μονοκλωνικά αντισώματα τα οποία έχουν στόχο πρωτεΐνες που αναπτύσσουν «ανώμαλα» κύτταρα εντός του οργανισμού, προκαλώντας και την νόσο.
Αυτά τα μονοκλωνικά αντισώματα, παρόλο που βρέθηκε ότι έχουν χρησιμότητα σε μερικές μορφές καρκίνου και σε άλλες διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος, για ορισμένες μορφές σκλήρυνσης κατά πλάκας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα γιατί αντί για κατασταλτικό ρόλο μπορεί να έχουν διεγερτικό.
Έτσι πριν μπούμε στον κόπο να τα χρησιμοποιήσουμε, οφείλεται να έχουμε μια γνώση για το γονιδιακό προφίλ του κάθε ασθενούς και για τον τρόπο πορείας μιας εξατομικευμένης θεραπείας.
