H σκλήρυνση κατά πλάκας και η θάλασσα

Η θάλασσα και η απόλαυση της είναι ευλογία, τόσο για εμάς τους μεσόγειους όσο και για τους ξένους που μας επισκέπτονται. Την ευλογία δεν μπορεί να την αρνηθεί κανένας και σε έναν ασθενή με σκλήρυνση κατά πλάκας είναι απόλυτα λογικό.

Απόλυτα λογικό είναι και οι περιορισμοί που συνοδεύουν αυτή την κατάσταση. Τους περιορισμούς αυτούς ασθενείς και γιατρός πρέπει να τους ξέρουν, διότι από τις πρώτες στιγμές θεωρείται αυτονόητο ότι ο ασθενής μπορεί να «παίζει» με ήλιο και θάλασσα όση ώρα θέλει. Δεν είναι όμως έτσι.

Το πόσο μπορεί και ποιά στιγμή της ημέρας, όχι το καταμεσήμερο, μπορεί να μείνει στη θάλασσα εξαρτάται από την κλινική εικόνα της στιγμής.

Π.χ. και σε έναν ασθενή με ικανοποιητική κινητική κατάσταση, δεν μπορεί κανείς να διακινδυνεύσει να τρέξει μερικά βήματα στην άμμο, για τον απλούστερο λόγο ότι τα βήματα στην άμμο είναι τρεις φορές πιο βαριά από αυτά στην ξηρά.

Μερικά λεπτά θαλάσσιας δροσιάς το πρωί ή το απόγευμα, άμεσο στέγνωμα και απόσυρση σε «ξηρό» μέρος είναι απαραίτητα. Η υπερβολή μπορεί να είναι μοιραία.