Το νευρολογικό πρόβλημα της απομυελινωτικής εγκεφαλοπάθειας

Ένα «νέο» νόσημα κυριαρχεί τον τελευταίο καιρό στις νευρολογικές διαγνώσεις. Πρόκειται για μια πάθηση που προέρχεται από το ανοσοποιητικό σύστημα και προσβάλλει κυρίως τον ανθρώπινο εγκέφαλο και συγκεκριμένα το κεντρικό νευρικό σύστημα.

Πρόκειται για τη λεγόμενη απομυελινωτική εγκεφαλοπάθεια. Βέβαια, σαν νόσος ήταν πάντα γνωστή, αλλά ελάχιστα «διαγνωστέα».

Ο λόγος ήταν ότι μέχρι πρότινος δεν υπήρχαν τα τεχνικά μέσα και συγκεκριμένα οι διάφορες μορφές της μαγνητικής τομογραφίας που είναι και οι ενδεδειγμένες, προκειμένου να καταδείξουμε αυτό το αποτέλεσμα.

Τον τελευταίο καιρό όμως, όπως έχουμε διαπιστώσει και στη Βιονευρολογική, που οι εξετάσεις αυτές είναι πιο προσεγγίσιμες στο ευρύ κοινό και γίνονται όλο και περισσότερο τακτικά μετά από την υπόδειξη του γιατρού, η διάγνωση αυτή εμφανίζεται όλο και περισσότερο και «συνοδεύει» διάφορες παθήσεις του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά και γενικές συστηματικές νόσους, όπως είναι ο διαβήτης, οι ρευματοπάθειες, ο ερυθηματώδης λύκος κ.τ.λ..

Πρόκειται για μια προσβολή του κεντρικού νευρικού συστήματος, η οποία πέρα από τη διάχυτη συμπτωματολογία που παρουσιάζει κλινικά, στις μαγνητικές τομογραφίες δείχνει διάσπαρτες, με διάφορο τύπο και τρόπο, εστίες απομυελίνωσης, οι οποίες πολλές φορές έχουν άμεση ή έμμεση σύνδεση με τα κλινικά φαινόμενα και συμπτώματα.

Μόλις τελευταία άρχισε να λαμβάνεται αυτή η αρρώστια υπόψη και να αναλύεται, να «ερευνάται» και κατά κύριο τρόπο να γίνονται όλες οι θεραπευτικές προσπάθειες.

Βέβαια, χαρακτηρίζεται πλέον σαν μια αδυναμία του ανοσοποιητικού συστήματος και ανάλογες είναι οι θεραπείες. Εκείνο που αφήνει όμως η όλη ενασχόληση με αυτή τη διαταραχή είναι η σκέψη πως η πλήρης διαγνωστική κάλυψη του ασθενούς, ακόμη και με μαγνητική τομογραφία σε περίπτωση νευρολογικών συνδρόμων, είναι απαραίτητη.