Η προστακτική της αυθεντικότητας και η τιμωρία του αυτοτραυματισμού

Σήμερα η κοινωνία έχει διαμορφωθεί μ’ έναν τέτοιον τρόπο που δημιουργεί πληθώρα «προστακτικών» συμπεριφοράς, που όταν ακολουθούνται κατά γράμμα μεγαλώνουν την παθολογική κατάσταση του νάρκισσου. Μία τέτοια προστακτική είναι η προστακτική της αυθεντικότητας, κατά την οποία ο νάρκισσος βρίσκεται σ’ έναν διαρκή ψυχαναγκασμό να αυτό ερωτάται για την κατάστασή του, να ελέγχει το λόγο του, να περιορίζει την κινητικότητά του και κυρίως να αυτολογοκρίνεται συνεχώς˙ και όλα αυτά με μία μεγάλη ένταση, προκειμένου να παραμένει αυθεντικός. Πρόκειται ουσιαστικά για μία ψυχαναγκαστική ατελείωτη προσπάθεια του «εγώ» να παράγει συνεχώς περισσότερο «εγώ». Η ένταση δε αυτής της συνεχούς επιτήρησης και αύξησης της αυθεντικότητας δεν αφήνει περιθώριο για «ανάπαυλα». Κάθε μείωσή της οδηγεί σε ενοχές και νέους αυτοτραυματισμούς. Όλες αυτές οι καταστάσεις βασίζονται σαφώς σ’ένα βιολογικό ισοδύναμο. Σε νευροφυσιολογικές έρευνες σε νάρκισσους μ’ αυτή την προβληματικότητα εντοπίσθηκε παθολογική εγκεφαλική δραστηριότητα στους προμετωπιαίους και κροταφικούς λοβούς. Αυτή η δραστηριότητα ομαλοποιείται με τη χρήση φαρμάκων.