H έλλειψη σχεδιασμού και η μνήμη

Πολλές φορές παρατηρούμε στη Βιονευρολογική σε βασικές νευροψυχιατρικές ασθένειες ότι η συμπτωματολογία τους αρχίζει από τη σταδιακή απώλεια της μνήμης και μάλιστα όταν υπάρχει αδυναμία της φαντασίας , σε ότι αφορά το σχεδιασμό.

Αρχίζουν, δηλαδή, τα άτομα αυτά να μην μπορούν να οργανώσουν τη ζωή τους και να μη σχεδιάζουν τόσο την καθημερινότητα, όσο και το μέλλον τους. Είναι χαρακτηριστικό σε αυτές τις περιπτώσεις ότι η συμπτωματολογία αρχίζει από «πολύ χαμηλά» και σιγά σιγά πολλαπλασιάζεται ώσπου οι ασθενείς αυτοί χάνουν τον εαυτό τους.

Άρα μέσα στις ερωτήσεις που πρέπει να γίνονται, έτσι όπως έχουμε δει εδώ στη Βιονευρολογική, είναι ακριβώς και αυτές που αφορούν την έρευνα του σχεδιασμού , αν υπάρχει για τον κάθε ασθενή, που αυτός στοχεύει, τι κάνει, εάν έχει πλάνα, εάν μπορεί να σχεδιάσει και αν μπορεί να καταλάβει που βρίσκεται και που αύριο θα πάει.

Βέβαια, αυτά δεν είναι απλά να γίνουν, χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις από τον εξεταστή, αλλά για εμάς τους απλούς ανθρώπους είναι πολύ εύκολο να παρατηρήσουμε αυτά στο σύντροφο μας ή στο γνωστό μας και να τον προειδοποιήσουμε ότι έχει πρόβλημα προς αυτή την κατεύθυνση.

Σήμερα η κοινωνία έχει γίνει πολύ σύνθετη και τέτοιου είδους διαταραχές είναι εύκολο να εντοπιστούν στην καθημερινότητα του καθενός.

Βέβαια, εδώ ισχύει το ότι κάποιος πρέπει να προλάβει πριν συμβεί κάτι, διότι αν προχωρήσουν αυτές οι διαταραχές, τότε όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο περίπλοκες γίνονται και για τη διάγνωση τους και για τη θεραπευτική τους προσέγγιση.

Ιδιαίτερα το θέμα δύναμης και αντοχής στο σχεδιασμό ζωής είναι πάρα πολύ ζωτικό και πρέπει να εξετάζεται από την παιδική ηλικία.

Εάν εδώ υπάρχει ένα κενό, είτε για λόγους έλλειψης φαντασίας, πληροφορίας πρέπει πρώτα να σκεφτούμε τη λειτουργική εγκεφαλική αδυναμία και να αρχίσει ένα ουσιώδες «ψάξιμο» από αυτή την κατάσταση.