Αυτοάνοσα νοσήματα και ψυχικά συμπτώματα

Ψυχιατρική συμπτωματολογία, όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική, υπάρχει σε πάρα πολύ μεγάλο αριθμό αυτοάνοσων νοσημάτων, όπως π.χ. στη σκλήρυνση κατά πλάκας, στον ερυθηματώδη λύκο, στη ρευματοειδή αρθρίτιδα και κυρίως στη θυρεοειδίτιδα Hashimoto.

Τα ψυχικά συμπτώματα, μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις και ιδιαίτερα σε ότι αφορά τη μνήμη και το θυμικό, παρουσιάζονται «πρώτα» στη συμπτωματολογία. Μετά ακολουθούν οι σειρές των άλλων νευροψυχιατρικών συμπτωμάτων που οδηγούν στη διάγνωση της κλινικής εικόνας και στη θεραπεία.

Επομένως, όταν έχουμε «αυτόνομα» την παρουσία μόνο κάποιων ψυχιατρικών συμπτωμάτων σε αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει με μεγάλη προσοχή να εξετάζουμε βιοχημικά όλες τις παραμέτρους για την παρουσία κάποιων αντισωμάτων που οδηγούν στη μια ή στην άλλη συστηματική ή αυτοάνοση αρρώστια.

Ακολουθώντας αυτό το δρόμο με έκπληξη τις περισσότερες φορές φτάνουμε στη διάγνωση και εκεί ακριβώς είναι κάτι που είναι κυριολεκτικά καινούργιο. Δεν έχουμε μάθει κλινικοί γιατροί ακόμη να ψάχνουμε σε αυτή την κατεύθυνση, διότι μέχρι τώρα η ιατρική δεοντολογία και τυπολογία πήγαινε απλούστατα γραμμικά από σύμπτωμα στη διάγνωση και όχι σφαιρικά, υπερκαλύπτοντας πολλές φορές αρκετές ιατρικές ειδικότητες.

Έτσι δεν έχει πλέον ιδιαίτερο νόημα το να ψάχνει κάθε γιατρός για αυτά που ξέρει, αλλά κυρίως για αυτά που παρουσιάζει η ασθένεια και μάλιστα με βοήθημα τις νέες εξετάσεις που τον τελευταίο καιρό υπάρχουν.