«Περιττές» εξετάσεις και αυτοάνοσα νοσήματα

Τα αυτοάνοσα νοσήματα, ιδίως νευρολογικού χαρακτήρα, πολλές φορές αργούν να γίνουν αντιληπτά, διότι είναι ή υποτονικού χαρακτήρα ή ο περίγυρος του ασθενούς δεν είναι σε θέση να τα αναγνωρίσει.

Έτσι λοιπόν πρέπει να καταλάβουμε ότι ένα αυτοάνοσο νόσημα δεν είναι ένα κρυολόγημα που από το βήχα συμπεραίνουμε την ύπαρξη του, αλλά μπορεί να είναι μια πολύπλοκη διαδικασία με μια ιδιαίτερα «λεπτή» συμπτωματολογία, π.χ. μια στενάχωρη κατάσταση, έναν έντονο πονοκέφαλο κ.τ.λ., τα οποία εκ προοιμίου ασθενείς και γιατροί τις περισσότερες φορές τα θεωρούν «περαστικά».

Αυτή η νοοτροπία πρέπει να αλλάζει και πρέπει ο σύγχρονος άνθρωπος να εξετάζεται ακόμη και όταν δε γίνεται απόλυτα αντιληπτό η πιθανή ύπαρξη κάποιου αυτοάνοσου νοσήματος.

Ο λόγος που προτείνουμε αυτό είναι διότι στη Βιονευρολογική έχουμε δει ότι μια «μίνιμουμ» συμπτωματολογία και κάποια θετικά αυτοαντισώματα βρίσκονται ακόμη και σε ανθρώπους που θεωρούμε απόλυτα υγιείς.

Δηλαδή, έχουμε την ύπαρξη μιας νοσηρής κατάστασης, η οποία δεν έχει εμφανιστεί κλινικά, ο οργανισμός «προειδοποιεί» με την ύπαρξη των αντισωμάτων, αλλά δεν έχει φτάσει ο κλινικός γιατρός σε αυτό το βαθμό διαγνωστικής «οξύτητας», που να μπορεί να την καταγράψει έγκαιρα και να ακολουθήσει τη θεραπεία που πρέπει.

Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να πούμε ότι γενικά σε οποιαδήποτε περίπτωση, ιδιαίτερα τώρα που οι εξετάσεις αυτές των αυτοαντισωμάτων είναι φτηνές και γρήγορες, δεν πρέπει να γίνεται «οικονομία» στον τομέα αυτόν.

Κάθε καθυστέρηση τοποθέτησης της σωστής διάγνωσης σημαίνει επιπλέον ταλαιπωρία για τον ασθενή και ισχυρότερη θεραπεία για ένα μετέπειτα χρονικό σημείο.