Πόσο σοβαρή είναι η συνύπαρξη ερυθηματώδους λύκου και νευρολογικής συμπτωματολογίας;

Τα νευρολογικά συμπτώματα παρουσιάζονται σχεδόν σε όλα τα αυτοάνοσα νοσήματα και έτσι όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική η «συνοδεία» αυτή υφίσταται και στην περίπτωση του ερυθηματώδους λύκου. Το θέμα είναι κλινικά τι ιδιαίτερο «ειδικό βάρος» έχει αυτή η κατάσταση για τον ασθενή.

Δηλαδή, ποιο είναι το αρνητικό αποτέλεσμα μιας τέτοιας ύπαρξης νευρολογικών συμπτωμάτων. Γενικά η ύπαρξη νευρολογικής συμπτωματολογίας στον ερυθηματώδη λύκο είναι ένα στοιχείο επικινδυνότητας. Βέβαια, εξαρτάται μέχρι ποιο σημείο είναι, τι ένταση και με ποια μορφή. Αυτά είναι εκτίμηση για τον κλινικό και θεράποντα ιατρό.

Στις περιπτώσεις όμως αυτές που υπάρχει χαρακτηριστική νευρολογική συμπτωματολογία σε συνοδεία του ερυθηματώδους λύκου, αρκετές φορές εάν αυτό ξεπερνάει σε ένταση τη μετριότητα και είναι πάνω από πέντε χρόνια, έχει πολύ υψηλό δείκτη επικινδυνότητας με άσχημη εξέλιξη, ακόμη και θανατηφόρα.

Είναι λοιπόν πολύ ουσιώδες να γίνεται ο λεπτομερής έλεγχος σε κατάλληλο χρόνο και στιγμή για τη συνύπαρξη των δυο ασθενειών, έτσι που να μπορεί ο θεράπων ιατρός να συντονίσει μια θεραπεία που θα προλάβει την εξέλιξη και των δυο διαφορετικών αυτών νοσημάτων.

Πολλές φορές μπορεί σε προχωρημένα στάδια να έχουμε και την ύπαρξη επιπλέον αυτοάνοσων αντιδράσεων, όπως π.χ. την εμφάνιση μιας θυρεοειδίτιδας ή ρευματοειδούς αρθρίτιδας.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι μια θεωρία «ντόμινο» μπορεί να υπάρξει σε αυτές τις περιπτώσεις και πρέπει να συντονίζουμε κλινικά τις ενέργειες μας έγκαιρα για να την αποφύγουμε.