Υπερηωσινοφιλικό σύνδρομο και η σημασία παρακολούθησης της πορείας της νόσου

Μπορούμε να πούμε το δύσκολο στην περίπτωση του υπερηωσινοφιλικού συνδρόμου δεν είναι η διάγνωση του με τα σημερινά μέσα που διαθέτουν οι γιατροί, αλλά κυρίως η παρακολούθηση της πορείας του και η τροποποίηση της φαρμακευτικής του αγωγής.

Ενώ η διάγνωση και η εντόπιση της έκτασης του προβλήματος είναι σχετικά εύκολη υπόθεση με τα μέσα που υπάρχουν σήμερα, όπως π.χ. για τη μορφολογία των ηωσινόφιλων κυττάρων, είναι πάρα πολύ δύσκολη η παρακολούθηση της πορείας.

Πρέπει, δηλαδή, σε διάφορα κλινικά και θεραπευτικά στάδια να υπάρχει η δυνατότητα εξακρίβωσης κατά πόσο έχουμε επιδείνωση ή ελάττωση των συμπτωμάτων.

Έχει βρεθεί τουλάχιστον από την πείρα μας στη Βιονευρολογική ότι το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα μπορεί να παρακολουθεί αυτές τις αυξομειώσεις, έχοντας μια ευθέως ανάλογη πορεία με την καλυτέρευση ή χειροτέρευση της κλινικής εικόνας.

Αν και φαίνεται περίεργο αυτό, μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι στο υπερηωσινοφιλικό σύνδρομο έχουμε μια άμεση συμμετοχή, μικρή ή μεγάλη, σχεδόν πάντα με το κεντρικό νευρικό σύστημα και ως εκ τούτου η καταγραφή του εγκεφαλογραφήματος είναι πάντα ένας μεγάλος βοηθός.

Βέβαια, για όλα αυτά χρειάζεται η ανάλογη πείρα και η ανάλογη προσπάθεια, προκειμένου να υπάρχει η σιγουριά της διάγνωσης και η επακριβής γνώση του κλινικού σημείου της πορείας της νόσου. Αλλά όταν κανείς είναι σχολαστικός, σε ότι αφορά αυτά, πάντοτε γίνονται με ικανοποιητική επιτυχία.