Πρόβλεψη εγκεφαλικού εμφράκτου

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της σύγχρονης νευρολογίας έγκειται ακριβώς στην πρόληψη των εγκεφαλικών εμφράκτων και γενικά των εγκεφαλικών επεισοδίων. Στη Βιονευρολογική χωρίζουμε αυτές τις κατευθύνσεις σε δυο μέρη. Στην πρωτογενή και στη δευτερογενή πρόβλεψη και προφύλαξη στα όρια του δυνατού.

Βέβαια, προέχει ο στόχος να ταυτοποιήσει κανένας τα ρίσκα που κουβαλάει μαζί της μια τέτοια πρόβλεψη. Εάν μεν κατά την πρωτογενή γνωρίζει κανείς διαταραχές του αίματος, πνευμόνων και λοιπών οργάνων, τότε έχει μια άμεση επεμβατική ιατρική εποπτεία πάνω στις «επικίνδυνες» περιοχές.

Από εκεί και πέρα, ένα δευτερεύον «πλάνο εργασίας», σχετικά με την προστασία κάποιου ατόμου που έχει την πιθανότητα να πάθει ένα εγκεφαλικό έμφρακτο, είναι να αποφευχθούν όλοι εκείνοι οι οργανικοί, δηλαδή αρτηριοσκληρωτικοί παράγοντες, καθώς επίσης και θυμικές αντιδράσεις, ιδιαίτερα συγκινήσεις που μπορούν να προκαλέσουν αυτήν εδώ την κατάσταση.

Βλέπουμε, δηλαδή, ότι και στις δυο περιπτώσεις υπάρχει μια γενικότερη εποπτεία, σε ότι αφορά την προστασία από τα εγκεφαλικά και ιδιαίτερα από τα έμφρακτα.

Είναι από τους βασικούς στόχους, όχι μόνο της νευρολογίας, αλλά και της σύγχρονης πλέον ιατρικής, διότι η έκταση αυτών των επεισοδίων, φανερών και «κρυφών», είναι τόσο μεγάλη πια που μπορεί κανένας μετά από μια ηλικία να τη θεωρήσει ως δεδομένο γεγονός για το κάθε άτομο.

Συνεπώς, ότι αφορά τα μέτρα προφύλαξης δεν πρέπει να γίνεται καμιά οικονομία, ούτε καν να αποφεύγεται οποιαδήποτε ταλαιπωρία.