Το σύνδρομο του Φόστερ Κένεντι και το οσφρητικό μηνιγγίωμα

Αρκετές φορές τα μηνιγγιώματα όταν είναι σε σαφείς θέσεις που κατά κύριο λόγο πιο τακτικά εμφανίζονται, όπως π.χ. στην περίπτωση ενός οσφρητικού μηνιγγιώματος, τότε έχουμε και την ανάλογη συμπτωματολογία. Είναι επόμενο να περιμένουμε κάτι τέτοιο, διότι η θέση εμφάνισης είναι σταθερή και παράλληλα είναι γνωστό το ανατομικό «περιβάλλον» που συμβαίνει αυτό.

Όταν λοιπόν έχουμε ένα οσφρητικό μηνιγγίωμα, τότε αναμενόμενα, αν αυτό είναι κάπως κεντρικά, να έχουμε από την ισοϋψή πλευρά μια ατροφία του οπτικού νεύρου με οίδημα θηλής και ένα οίδημα θηλής και από την αντίθετη πλευρά.

Πριν την ανακάλυψη της αξονικής και μαγνητικής τομογραφίας, αυτά τα σύνδρομα ήταν για τους κλινικούς γιατρούς, οι οποίοι δεν είχαν την επάρκεια των διαγνωστικών μέσων, σχεδόν οι μοναδικοί «οδηγοί» για την τοποθέτηση έγκαιρα της διάγνωσης και πολλές φορές η απαρχή και της χειρουργικής θεραπείας.

Βέβαια, με τα χρόνια και με τα νέα διαγνωστικά μέσα έχουν μόνο ιστορική αξία ή επιβεβαίωση μιας κλινικής διάγνωσης ή μια διαγνωστική βαρύτητα κατά την παρακολούθηση της εξέλιξης της νόσου. Δεν παύει όμως, ο καλός κλινικός γιατρός να έχει πάντα τη γνώση τους και την ανάγκη τους, προκειμένου να προχωράει σε σωστά βήματα για το καλό του ασθενούς του.