Εκφυλιστικά νοσήματα
Με την πρόοδο της τεχνολογίας και των διαφόρων διαγνωστικών μεθόδων που αφορούν τη νευροψυχιατρική, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα τεράστιο γνωστικό άλμα σε πολλές ασθένειες, έτσι ώστε πλέον όσο περνάει ο καιρός τα λεγόμενα εκφυλιστικά νοσήματα αγνώστου αιτιολογίας να περνάει σιγά σιγά στην ιστορία ή στην αποκάλυψη.
Παρόλα αυτά, στη Βιονευρολογική, αρκετά τακτικά βλέπουμε πολλά εκφυλιστικά νοσήματα σε συνδυασμό με άλλα νοσήματα (συνοσηρότητα) που δημιουργούν περίπλοκες κλινικές εικόνες, δύσκολες στη διάγνωση τους και ακόμα πιο δύσκολες στο θεραπευτικό χειρισμό τους.
Το ιδιαίτερα δύσκολο στη νευρολογία σε αυτές τις περιπτώσεις των εκφυλιστικών νοσημάτων είναι ότι χρειάζεται μεγάλους «όγκους» υπομονής, τόσο από τον ασθενή όσο και από τους θεράποντες ιατρούς και ακόμη περισσότερο από τους συγγενείς.
Είναι δύσκολο να καταλάβουν π.χ. ότι μια οπτική ατροφία δεν είναι κάτι σαν να βγάζεις δόντι, είναι σαν να επουλώνεις τραύμα. Πρέπει να γίνει εκτενής διάγνωση, να μπορέσει κανείς να πιστοποιήσει τι είναι αυτό που έχει μπροστά του και εάν υπάρχει ακόμη η δυνατότατα να προχωρήσει μια θεραπεία.
Δυστυχώς, τα εκφυλιστικά νοσήματα αποτελούν ακόμη την «αχίλλειο πτέρνα» των νευρολογικών νοσημάτων, διότι ανήκουν τα περισσότερα στις λεγόμενες «ορφανές» ασθένειες. Δηλαδή, στις αρρώστιες εκείνες που λόγω των λίγων περιστατικών δεν έχει γίνει εκτεταμένη έρευνα, τόσο διαγνωστική όσο και φαρμακευτική, προκειμένου να ανακαλυφθούν αιτίες, συμπτώματα ή ακόμη και θεραπευτικά σχήματα.
Πάντως, οι προσπάθειες συνεχίζονται και με τις καινούργιες ανακαλύψεις της τεχνολογίας, όπως ας πούμε της υπολογιστικής μαγνητικής τομογραφίας ή της εικοσιτετράωρης νευροφυσιολογικής καταγραφής, όλο και περισσότερο έρχονται στο φως στοιχεία αναγνωριστικά με τα εκφυλιστικά νοσήματα.
Τα αίτια ενός εκφυλιστικού νοσήματος στη νευρολογία μπορεί να είναι μεταβολικά, ιογενείς ή οικογενείς και άλλες φορές η διάγνωση τους να γίνεται ή να μη γίνεται. Αυτό δεν πρέπει να απογοητεύει σε καμία περίπτωση.