Υπερκινησίες και «τικ» στα παιδιά

Πολλές φορές παρατηρούμε μερικές κινήσεις, οι οποίες κατά κανόνα είναι υπερκινητικές, αλλά μοιάζουν με «τικ» σταδιακά. Π.χ. η συχνή έξοδος της γλώσσας και η επικάλυψη με αυτήν των χειλιών ή ακόμη περισσότερο το συνεχές χάϊδεμα των μαλλιών ή το «τράβηγμα» κάποιων τμημάτων του προσώπου, ιδιαίτερα του αυτιού ή της μύτης.

Πρόκειται σε αυτή την περίπτωση για χαρακτηριστικές υπερκινήσεις, οι οποίες οφείλονται σε μια κεντρική βλάβη, αλλά «χρησιμοποιούνται» από τα παιδιά με αυτόν τον τρόπο ή με αυτές τις κινήσεις, έτσι ώστε να μπορούν να καλύψουν κοινωνικά αυτή τη διαταραχή.

Ο διαγνώστης πρέπει να τα παρακολουθεί αυτά και σε συνεργασία με δασκάλους και γονείς να εντοπίζει την έκταση της, να προχωράει στις διαγνωστικές μεθόδους που επιβάλλονται και να μπορέσει να βοηθήσει τα παιδιά όσο γίνεται. Εάν όλα αυτά γίνουν σε ένα ουσιαστικά σύντομο χρονικό διάστημα, είναι δυνατόν να έχουμε μια καλή εξέλιξη της νόσου.