Σκλήρυνση κατά πλάκας και κληρονομικότητα

Γενετιστές, κάτω από τη διεύθυνση του Στέφαν Χάλπερ από το πανεπιστήμιο του Κέϊμπριτζ, έκαναν μια τεράστια προσπάθεια αρχειολογώντας και εξετάζοντας περίπου δέκα χιλιάδες ασθενείς και ψάχνοντας μεταξύ τους να βρουν γενετικές μεταβολές, οι οποίες μπορούν να θεωρηθούν σαν στοιχείο κληρονομικότητας.

Μέχρι είκοσι εννέα μέχρι τώρα άγνωστες γενετικές παραλλαγές βρέθηκε ότι έχουν σχέση με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Είκοσι τρεις περίπου παράγοντες επικινδυνότητας μπόρεσαν να επιβεβαιωθούν και μέχρι τώρα βρέθηκε ότι υπάρχει μια γενετική και κληρονομική σχέση, ιδιαίτερα προς την κατεύθυνση των Τ-κυττάρων.

Τα Τ-κύτταρα είναι κύτταρα που παίζουν το μέγιστο ρόλο στην πρόκληση της σκλήρυνσης κατά πλάκας, διότι με τη δραστηριοποίηση τους δημιουργούν το πρόβλημα στη μυελίνη του νεύρου που προκαλεί τις διαταραχές εκείνες και τα συμπτώματα εκείνα, όταν έχουμε τη σκλήρυνση κατά πλάκας.

Πρόκειται για τα κύτταρα που δημιουργούν τις προϋποθέσεις, ώστε να γίνει μια «επίθεση» στα ολιγοδενδροκύτταρα του εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης.

Αυτή με τη σειρά της επηρεάζει τα γαγγλιακά κύτταρα που είναι προϋποθέσεις διατροφής και ομαλής λειτουργίας της μυελίνης για το νευρικό σύστημα και για τη λειτουργία του για διάφορες κατευθύνσεις. Έτσι λοιπόν, όλα αυτά είναι αλληλένδετα και πρέπει κάθε στιγμή να εξετάζονται χωριστά.