Μπεχτσέτ και ανευρύσματα
Η αρρώστια του Μπεχτσέτ περιγράφτηκε πρώτα από τον Τούρκο γιατρό Ουλουζί Μπεχτσέτ το 1937. Βέβαια, ακολούθησαν και άλλοι γιατροί, μεταξύ των οποίων και ο Έλληνας Βενέδικτος Αδαμαντιάδης, ο οποίος περιέγραψε παρόμοιες καταστάσεις.
Πρόκειται για μια νόσος που παρατήρησε κυρίως ότι αρχίζει με μικρές αγγειΐτιδες ή όπως τα παρατηρούμε στη Βιονευρολογική, άφθες, μέσα και έξω από τα χείλη με ταυτόχρονη ραγοειδίτιδα και κοκκίνισμα στο μάτι και προχωράει μετά σε μεγαλύτερα αγγεία με ταυτόχρονη νευρολογική συμπτωματολογία, λόγω της διόγκωσης αυτών.
Στη νόσο του Μπεχτσέτ είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, όταν έχουμε να κάνουμε με προσβολή αγγείων, διότι είναι τέτοια η μορφή της ή η δομή της και η παθογένεια της που μπορεί να προχωρήσει και να δημιουργήσει ανευρύσματα εξαιρετικά λεπτών τοιχωμάτων, τα οποία με την πρώτη πίεση μπορούν να «σπάσουν» και να δημιουργήσουν αιμορραγικά προβλήματα διαφόρων ειδών. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είμαστε πολύ προσεκτικοί.
Τα λαμβάνουμε όλα υπόψη, δεν αφήνουμε διαγνωστικά και κυρίως θεραπευτικά κενά. Εδώ ισχύει το ρητό «πάντοτε καλύτερα λίγο παραπάνω, παρά ελάχιστα παρακάτω», διότι μια επιπλοκή μπορεί να είναι μοιραία. Και όταν λέμε μοιραία το εννοούμε πλήρως.
Μπορεί μια έξαρση, ιδιαίτερα στις νεαρές ηλικίες, να οδηγήσει στην κατάληξη του ασθενούς, πράγμα το οποίο πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία, διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος σήμερα να γίνει αυτό το πράγμα. Υπάρχουν όλα τα μέσα και για τη διάγνωση και για την πιστοποίηση που χρειάζεται.