H οικογένεια και ασθενείς με επιληψία

Βρετανικές έρευνες έχουν δείξει ότι οι εξ αίματος αδελφοί ασθενών με επιληψία έχουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής από ότι οι ίδιοι οι ασθενείς με την επιληψία. Γενικά και μόνο η ύπαρξη της αρρώστιας φαίνεται ότι είναι ένας παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση κάποιων «θανατηφόρων» προϋποθέσεων για τον πάσχοντα.

Άρα, δηλαδή, όταν υπάρχει περίπτωση να βρούμε και να θεραπεύσουμε τέτοιους ασθενείς, πρέπει λοιπόν να κάνουμε μια γενικότερη και προσεκτικότερη έρευνα σε ότι αφορά την όλη κατάσταση του σώματος και τη διάθεση, καθώς επίσης και τη δρομολόγηση της θεραπείας.

Δεν είναι απλό και μόνο η πιστοποίηση ή η διάγνωση, αλλά η τακτική παρακολούθηση και κυρίως η συχνή ηλεκτροεγκεφαλογραφική έρευνα του ασθενούς, η οποία τώρα με τα σύγχρονα διαγνωστικά μέσα και τις δυνατότητες αναλύσεως των εγκεφαλικών δυναμικών της και της εγκεφαλικής δραστηριότητας προσφέρει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις που καθιστούν δυνατή την ακριβή εκτίμηση της κατάστασης.

Συνεπώς, γνωρίζοντας ότι έχουμε έναν καθιερωμένο παράγοντα κινδύνου είναι πλέον αναγκαίο η καθημερινότητα του ανθρώπου με επιληπτικές κρίσεις να είναι κάτω από πιο τακτικό ιατρικό έλεγχο και όλες οι «αποκλίσεις» της υγείας να λαμβάνονται σοβαρά υπόψη.

Ακόμη και τα απλά κρυολογήματα, διότι και αυτά μπορούν να επιφέρουν αύξηση των κρίσεων, θέλουν ιδιαίτερη προσοχή. Δεν πρέπει λοιπόν να παραξενευόμαστε ότι έχουμε περισσότερες κρίσεις όταν ένας ασθενής έχει γρίπη ή έχει ένα απλό κρυολόγημα.

Αυτό δε σημαίνει ότι σταματάει το ιατρικό δεδομένο εκεί, αλλά συνεχίζονται κάποιες παθογενείς επεξεργασίες προφανώς, που αποτελούν ουσιαστικό κίνδυνο και για τη ζωή του ασθενούς μετά.