Αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο και νευρολογικές παθήσεις

Ο όρος «αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο» αναφέρεται σε ασθενείς που εμφανίζουν τις τυπικές κλινικές εκδηλώσεις με τάση προς θρομβώσεις και παράλληλα έχουν θετικά αντικαρδιολιπινικά αντισώματα ή αυτά του αντιπηκτικού λύκου. Στη Βιονευρολογική παρατηρούμε σχεδόν πάντα έναν τέτοιο συνδυασμό με κλινική εικόνα και εργαστηριακά συμπτώματα, κυρίως σε περιπτώσεις άλλων νευρολογικών αυτοάνοσων νοσημάτων.

Σε όλες τις περιπτώσεις έχει δειχτεί ότι η τακτική παρακολούθηση, μετά από τον κλινικό ερεθισμό της πιστοποίησης τέτοιων συμπτωμάτων, είναι ένας πολύ μεγάλος σπουδαίος παράγοντας και κύριο εργαλείο για αυτή τη δουλειά αποτελούν οι προσδιορισμοί των αντικαρδιολιπινικών αντισωμάτων.

Μερικές φορές αυτοί οι προσδιορισμοί είναι «σωτήριοι» για τον ασθενή, όταν γίνονται στο σωστό χρόνο και η εκτίμηση τους λαμβάνει άμεση πιστοποίηση, σε ότι αφορά τις υποθέσεις του γιατρού για την παρακολούθηση και τη ρύθμιση της πορείας της θεραπείας.

Τα τελευταία χρόνια που υπάρχει η δυνατότητα αυτών των εξετάσεων σε γρήγορη και φτηνή μορφή, έχουμε παρατηρήσει στη Βιονευρολογική ότι όσο πιο τακτικά πιστοποιούνται τα αντικαρδιολιπινικά αντισώματα, πάντοτε προκύπτουν και νέοι σχηματισμοί με την υπάρχουσα κλινική εικόνα της νευρολογικής νόσου.

Ιδιαίτερα τα αυτοάνοσα νοσήματα, όπως π.χ. η σκλήρυνση κατά πλάκας, όλο και τακτικότερα πιστοποιούν την ύπαρξη τέτοιων αντισωμάτων που δείχνει ότι σε κάποιο σημείο η εμφάνιση αυτής της ανοσοδιαταραχής είναι κοινή.