Μηχανισμοί αυτορρύθμισης λειτουργίας του θυρεοειδούς

Ψάχνοντας τα νευρολογικά νοσήματα τον τελευταίο καιρό βλέπουμε όλο και περισσότερο να συνοδεύονται με διαταραχές του θυρεοειδούς, τόσο υποθυρεοειδούς όσο και υπερθυρεοειδούς, κυρίως υποθυρεοειδούς, με τη μορφή ιδιαίτερα της θυρεοειδίτιδας Hashimoto.

Oι έρευνες μέχρι τώρα έχουν καταδείξει ότι ο θυρεοειδής αδένας έχει ένα πλούσιο σύστημα «αυτοάμυνας» και αυτορρύθμισης. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα κατά κάποιο τρόπο να δρα εν μέρει «ανεξάρτητα» από τον όλο οργανισμό, αλλά από την άλλη μεριά τον κάνει ευάλωτο σε διάφορες μορφές συννοσηρότητας με άλλες ασθένειες.

Για να μπορέσει κανείς να το καταλάβει πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτοί οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας και αυτορρύθμισης του θυρεοειδούς μπορούν ακόμη να δημιουργήσουν ομαλές συνθήκες λειτουργίας, έστω και κάτω από το καθεστώς υπέρβασης ορισμένων στοιχείων, όπως το ιώδιο.

Δηλαδή, μπορεί να υπάρχει μεν ένα αυξημένο ποσοστό ιωδίου και να έχουμε μια απόλυτα φυσική θυρεοειδική λειτουργία. Οι αποκλίσεις είναι πολύ λεπτές και οι ισορροπίες ιδιαίτερα ευαίσθητες, έτσι που σε αυτό το σημείο χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη προσοχή και αρκετή γνώση.

Εκείνο που είναι ιδιαίτερα σημαντικό και πρέπει κανείς να προσέξει είναι να μπορέσει να καταφέρει ακριβώς να οριοθετήσει όσο γίνεται αυτές τις «επιρροές» και να επέμβει ανάλογα κατά περίπτωση φαρμακευτικά ή και με άλλον τρόπο, προκειμένου να αποφύγει τις δυσάρεστες συνέπειες.