H προχωρημένη τύφλωση

Το θέμα της τύφλωσης είναι πολύ ουσιαστικό και ιδιαίτερα «ύπουλο» σε ανάπτυξη ορισμένες φορές, όταν αρχίζει από την παιδική ηλικία.

Στη Βιονευρολογική έχουμε δει πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις, όπου έχουμε σταδιακή εξέλιξη της τύφλωσης μέχρι το τελευταίο στάδιο. Κυρίως σε αυτές τις περιπτώσεις οι βλάβες συγκεντρώνονται στον αμφιβληστροειδή που είναι πρώτος από τους τρεις χιτώνες, ο πιο ευαίσθητος του ματιού και ο οποίος ουσιαστικά είναι ο «διακόπτης» για τη ρύθμιση της αντίληψης του φωτός.

Υπάρχουν περιπτώσεις που ορισμένα τμήματα του αμφιβληστροειδούς και ιδιαίτερα σε κάποιες κληρονομικές αρρώστιες εκφυλίζονται πρόωρα και μάλιστα κατά στιβάδες.

Το θέμα είναι ότι «προχωράει» μια απώλεια των ραβδίων και εκφύλιση των κωνίων που είναι τα «υλικά» που επεξεργάζονται τα διάφορα χρώματα και την ένταση του φωτός, προσβάλλοντας τα δίπολα γαγγλιακά κύτταρα που μεταφέρουν το ερέθισμα από τη μια μεριά στην άλλη και τέλος εκεί που είναι ακριβώς ο «πάτος» του χιτώνα.

Δηλαδή, έχουμε μια «άρρωστη» εξάπλωση της μελαγχρωστικής ουσίας σε χώρους που δεν πρέπει να υπάρχει και δημιουργεί ως εκ τούτου μεγάλα προβλήματα στην όραση μέχρι που και την εξαφανίζει.

Δηλαδή, πρόκειται για τις περιπτώσεις που όταν σιγουρευτεί η διάγνωση, σχεδόν είμαστε αναγκασμένοι να εγκαταλείψουμε κάθε θεραπευτική προσπάθεια, γιατί μέχρι στιγμής τουλάχιστον, παρόλες τις τελευταίες μεγάλες ανακαλύψεις και καταστάσεις, δεν έχει βρεθεί ένας τρόπος να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά αυτό το πρόβλημα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχει τελειώσει όλη η προσπάθεια.

Πρέπει να εξακολουθεί κανείς να δει τι μπορεί να κάνει, έτσι ώστε να βρει μια λύση για αυτό το θέμα. Σε αυτό το επίπεδο είναι σήμερα οι επιστημονικές διαδικασίες και έρευνες και από ότι φαίνεται σιγά σιγά υπάρχει και τρόπος εύρεσης λύσης.