To στερητικό σύνδρομο και οι κοινωνικές του προεκτάσεις

Αυτό που κυρίως αντιλαμβανόμαστε οι περισσότεροι, δυστυχώς επίσης και οι γιατροί, είναι ότι το στερητικό σύνδρομο είναι κυρίως έκφραση μιας τοξικομανούς αιτίας. Έτσι λοιπόν, έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την έννοια του στερητικού συνδρόμου με την επιθυμία για την «επόμενη δόση» του τοξικομανούς.

Βέβαια, αυτό δεν αποτελεί λάθος, αλλά είναι η μια μορφή έκφρασης του, η οποία είναι και ιδιαίτερα γνωστή γιατί αποτελεί ένα έντονα κοινωνικά κατακριτέο φαινόμενο που ταυτόχρονα έχει και μια ιατρική νοσολογική επέκταση. Αυτός είναι και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί τόσο μεγάλη σημασία στο στερητικό σύνδρομο, σε ότι αφορά κυρίως όμως τους τοξικομανείς.

Βέβαια, η θεώρηση αυτή είναι ελλιπής, οπωσδήποτε όμως είναι ουσιαστική σαν αρχή της εξέτασης τους. Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε ανθρώπους εθισμένους σε τοξικές ουσίες, οι οποίες με τον καιρό «αναγκάζουν» τον εγκέφαλο να σκέφτεται, δια της μεθόδους της επιβράβευσης , μόνο την κατάποση τους και την κατανάλωση τους.

Τέτοιες περιπτώσεις είναι τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, η νικοτίνη κ.τ.λ.. Βέβαια υπάρχουν και άλλες μοντέρνες προεκτάσεις των καταστάσεων αυτών, όπως η βουλιμία, η πολυφαγία, ο πολυπολιτισμός κ.τ.λ..

Πάνω σε αυτή τη βάση λοιπόν έχει δημιουργηθεί ανάλογη ιατρική πρακτική με τις αντιπροσωπευτικές κλινικές απεξάρτησης, οι οποίες τελευταία στο Δυτικό τουλάχιστον κόσμο κυριαρχούν στην καθημερινότητα.