Συμπεριφορά, ερέθισμα και μνήμη
Μέσα στα τελευταία χρόνια, τα τελευταία σαράντα χρόνια, έχει αναπτυχθεί έντονα στον τομέα της ψυχανάλυσης και της ψυχιατρικής η έρευνα της συμπεριφοράς και η σχέση που έχει με τη μνήμη.
Έτσι λοιπόν, όπως πρώτος ξεκίνησε ο μεγάλος Ρώσος επιστήμονας Παβλόφ, απεδείχθει ότι η μνήμη κρατάει στο «αρχείο» της κάποιους ερεθισμούς, οι οποίοι εντοπίζουν και δημιουργούν την ανάλογη συμπεριφορά. Είναι το περίφημο πείραμα του Παβλόφ με το σκυλί που όταν ακούσει το καμπανάκι αρχίζουν να τρέχουν τα σάλια του, γιατί περιμένει την τροφή.
Πρόκειται σε αυτές τις περιπτώσεις για μια διαδικασία που ερευνήθηκε σε όλες τις παραμέτρους από πολλούς ψυχαναλυτές και εφαρμόστηκε αργότερα με τις τεχνικές, διαγνωστικές μεθόδους που προέκυψαν σε πολλούς νευροεπιστήμονες και νευροεπιστήμες.
Το παράδειγμα του ερεθισμού που «μπαίνει» στον οργανισμό κάποιου και εξαιτίας αυτού του ερεθισμού γεννάτε, μέσω μιας μαθησιακής διαδικασίας, μια συμπεριφορά, έχει χρησιμοποιηθεί αντίστροφα και σε θεραπευτικές καταστάσεις.
Άτομα με διαταγμένη συμπεριφορά όταν «χαλαρώνουν» με φάρμακα ή με «λόγια», τότε είναι έτοιμα να δεχτούν κάποιους ερεθισμούς, που θα γεννήσουν νέες μνημονικές καταστάσεις και θα τα οδηγήσουν στη σωστή θεραπεία.
Αυτό συμβαίνει κυρίως με παιδιά που έχουν νευροψυχιατρικές διαταραχές, αλλά ακόμα πρόσφατη, «φρέσκια» μνήμη που μπορεί να δεχτεί αυτούς τους ερεθισμούς. Δε σημαίνει ότι ένας ερεθισμός, ακόμη και σε προχωρημένη ηλικία, δεν μπορεί να «μάθει» στο άτομο μια καινούργια συμπεριφορά.
Έχει αποδειχτεί από τις ανάλογες έρευνες ότι και αυτό είναι δυνατό και εφαρμόζεται με επιτυχία. Έτσι λοιπόν μπορούμε να προσπαθήσουμε σε μεγάλες ηλικίες να προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά, ανάλογα με τους ερεθισμούς που δίνουμε στο άτομο αυτό.