O πανικός και ο πόνος από μη νευρολογικά όργανα

Είναι δυο πράγματα σαφώς ασυμβίβαστα˙να υπάρχουν ψυχικές αντιδράσεις και μάλιστα έντονες, που πολλές φορές περνάνε και το ίδιο το αίτιο που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο πανικός, που είναι άλλης φύσης και όχι νευρολογικής.

Π.χ. να έχουμε τα οστά, τους μυς, τις αρθρώσεις, δηλαδή να έχουμε γενικά όργανα, τα οποία μπορεί να έχουν ένα μη νευρολογικό τραυματισμό και να ξεκινούν απότομα με έντονους μη χαλιναγωγημένους πόνους και να κορυφώνονται, σε ότι αφορά όλες τις τοπικές περιοχές που εμφανίζονται και να αυξάνονται έντονα, συνοδευόμενα από ψυχικές διαταραχές.

Αυτό το «μπέρδεμα» μεταξύ νευρολογικών και μη νευρολογικών πόνων αποτελεί έναν πονοκέφαλο, σε ότι αφορά τον ορισμό του χαρακτήρα του πόνου σε αυτά τα διάφορα σύνδρομα.

Είναι επόμενο λοιπόν να δημιουργεί διαγνωστικά προβλήματα και άμα είναι χρόνια, να δημιουργεί στον ασθενή τέτοια προβλήματα, ώστε να μην έχει καν την αίσθηση από τι ακριβώς πάσχει και από τι ακριβώς «πονάει».

Έρχεται λοιπόν σε ένα αδιέξοδο, το οποίο μερικές φορές είναι δύσκολο να το μεταδώσει και στο γιατρό και να του πει είναι αυτό ή το άλλο ή να θεωρεί ότι στα τοπικά μέρη που νιώθει τον πόνο, όπως είναι οι μύες, τα οστά, οι αρθρώσεις, είναι κάτι παροδικό και προέρχεται από αλλού και όχι από αυτό το σημείο.

Σε αυτό το σημείο όμως έχει κάποια ευθύνη και ο γιατρός που πρέπει πάντοτε, αν και είναι αρκετά χρονοβόρο και μερικές φορές αληθινή «ταλαιπωρία» για όλους, να κάνει εκτεταμένη την έρευνα του, προκειμένου να δει αν υπάρχουν τοπικές αλλοιώσεις, χρησιμοποιώντας όλα τα ιατρικά μέσα και κυρίως βέβαια, πρωτίστως, τα απεικονιστικά, τα οποία είναι και τα πλέον ουσιώδη για τις περιπτώσεις αυτές. Δεν πρέπει σε μυοσκελετικούς πόνους να αφήνουμε κενά ερωτήματα.