Ζήλεια: Μια λανθασμένη εγκεφαλική λειτουργία;

Πράγματι είναι ένα μεγάλο ερώτημα ότι αφορά την παθοφυσιολογία της ζήλειας και του εγκεφάλου. Πολλές φορές αυτό που κάνουμε εδώ στη Βιονευρολογική σε αρκετούς ασθενείς με ζήλεια, αλλά και σε άλλα πιο βαριά, ψυχιατρικά σύνδρομα που συναντάμε σαν πρώτο σύμπτωμα τη ζήλεια είναι ψυχιατρικές αναλύσεις.

Αυτό δίνει την αφορμή όλο και περισσότερο να την συνδυάσουμε με άλλα ευρήματα που έχουμε από τις νευρολογικές εξετάσεις και όσο περνάει ο καιρός σχηματίζουμε την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε κυρίως με μια εγκεφαλική λειτουργία.

Η ζήλεια θα πρέπει να θεωρηθεί ότι προάγεται μέσα από την αντιπαράθεση προσώπου και περιβάλλοντος σαν μια εκδήλωση παθογενούς συμπεριφοράς. Δηλαδή, ένα εξελικτικό φαινόμενο που υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια μέσα στον άνθρωπο για να τον βοηθήσει στον ανταγωνισμό με το περιβάλλον.

Βέβαια, χρειάζεται μεγάλη προσοχή σε ότι αφορά τη διαβάθμιση και το διαχωρισμό του συναισθήματος της ζήλειας αυτού καθαυτού από άλλες παθολογικές μορφές και διαταραχές της σκέψης. Συνήθως όμως αυτό το ονομάζουμε παθολογική ζήλεια.

Το βλέπουμε αρκετές φορές οργανωμένο πίσω από μια λειτουργική ψύχωση, οργανικής αιτιολογίας. Π.χ. στην περίπτωση Korsakoff ή αλκοολικής εγκεφαλοπάθειας σε προχωρημένη ηλικία είναι έντονο το φαινόμενο της παθολογικής ζήλειας, ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνεται ότι στο εγκεφαλογράφημα αυτών των ανθρώπων έχουμε έντονα χαρακτηριστικά παθολογικά στοιχεία.

Άρα σε ότι αφορά τη ζήλεια, υπάρχει ένα ισοδύναμο μεταξύ οργανικής δυσλειτουργίας και ανθρώπινης συμπεριφοράς. Το ισοδύναμο αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη όταν θεωρούμε ότι υπερβαίνει ένα κοινωνικό όριο.

Βέβαια, όρια, σε ότι αφορά αυτό το θέμα, είναι δύσκολο να θέσουμε, αλλά δεν παύει σαν γεγονός να μετράτε με διάφορα τεστ στην ψυχανάλυση, έτσι ώστε να μπορούμε να πούμε ότι σε λίγο καιρό θα έχουμε μετρήσιμα μεγέθη και για αυτό το φαινόμενο.