H καθοδήγηση της συμπεριφοράς

Όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική δεν είναι το παν κανείς να διαγιγνώσκει μια νοσηρή κατάσταση, όπως π.χ. από τον ψυχιατρικό νευρολογικό τομέα μια κατάθλιψη, μια σχιζοφρένεια, τις περισσότερες φορές το ουσιαστικότερο είναι να προλάβει κανείς αυτή την κατάσταση πριν «τελεσιδικήσει» νοσολογικά, έτσι ώστε να χρειάζεται ο «ενδιαφερόμενος» την ιατρική παρουσία.

Τις περισσότερες φορές η νευρολογία και η ψυχιατρική έχουν και πρέπει να έχουν για στόχο κυρίως τη διαμόρφωση της κατάλληλης συμπεριφοράς σε ορισμένες καταστάσεις και την αποφυγή λαθών, έτσι ώστε να αποφύγει κανείς τη δυσάρεστη εξέλιξη.

Όσο προχωρά πολιτισμικά και μηχανιστικά η όλη «ιστορία» της νευρολογίας, ψυχιατρικής τα τελευταία χρόνια, αυτός είναι και ο τελικός σκοπός της νευρολογίας. Πρέπει, δηλαδή, να ερχόμαστε στο νευρολόγο ψυχίατρο με την αμφιβολία της λύσης κάποιου προβλήματος και όχι με το τελειωμένο για εμάς πρόβλημα μόνο του.

Είναι μια κατάσταση που αποτελεί επειγόντως την επέμβαση του ειδικού και όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτή, τόσο πιο σίγουρο είναι και το μέλλον της εξέλιξης που υπάρχει.

Ο ειδικός είναι σε θέση να χρησιμοποιεί διάφορα τεστ, διάφορα όργανα ακόμη και διάφορες ψυχολογικές «διαδρομές», προκειμένου να φέρει τη σωστή ψυχολογία, έτσι ώστε να είναι ανοιχτή και σωστή η καθημερινότητα του ενδιαφερόμενου.

Από την πείρα μας βλέπουμε ότι αυτή η θεώρηση των πραγμάτων αποφέρει πολλά περισσότερα από το να τρέχει κανείς εκ των υστέρων να βρίσκει τις σωστές θεραπείες για τις διαπιστωμένες τυχόν ασθένειες.