Αρκετές φορές σε μια πλειάδα νευροψυχιατρικών ασθενών κυριαρχεί ένα επιφαινόμενο, αυτό του αβοήθητου και του έχοντος το συναίσθημα ότι δεν ανήκει σε καμιά σχηματική ή μη «οριακά» καθορισμένη ομάδα.
Αυτό προκαλεί την αίσθηση του αβοήθητου, διότι λείπουν εκείνες οι σχέσεις, τόσο οι φιλικές ή το αίσθημα της συνεκτικότητας μέσα σε ένα ομαδικό σχήμα, το οποίο βοηθάει την αίσθηση της ύπαρξης.
Σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να γίνεται βασική ανάλυση αυτών των επιφαινομένων-συμπτωμάτων, διότι πάρα πολλές φορές οδηγούν σε ψυχιατρικές διαγνώσεις και είναι τα πρωταρχικά σημεία επαφής με τον ασθενή.
