Το κέντρο της ηδονής
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, στο πανεπιστήμιο Μακ-Γκιλ του Μόντρεαλ του Καναδά, δύο πρωτοπόροι νευροεπιστήμονες, ο Τζέιμς Όλντ και ο Πήτερ Μίλνερ, πρότειναν την ιδέα ενός εγκεφαλικού «κέντρου» ηδονής. Αυτή η πρόταση προήλθε μετά από ανάλυση αποτελεσμάτων ηλεκτρικών ερεθισμών σε εγκεφάλους ποντικιών. Συγκεκριμένα ερεθίζοντας με ηλεκτρικό ρεύμα τον επικλινή πυρήνα του εγκεφάλου των ποντικιών δημιουργούσαν μία στερεότυπη συμπεριφορά. Μετά τον ερεθισμό τα ποντίκια πατούσαν έναν λεβιέ ο οποίος έριχνε τροφή μέσα στο κλουβί τους. Αυτά τα ποντίκια «μάθαιναν» να πατάνε τον λεβιέ που ταυτόχρονα με τον ερεθισμό τους πρόσφερε και τροφή.
Ύστερα όμως από ένα χρονικό σημείο σταματούσε το ενδιαφέρον για την τροφή και τα ποντίκια πατούσαν το λεβιέ για τον ερεθισμό. Αυτό συνεχιζόταν σε σημείο που δεν τα ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο ο ερεθισμός στο συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου τους. Μετά από ορισμένο χρόνο, οι ερευνητές σταματούσαν τη διαδικασία του ερεθισμού και τα ποντίκια μη έχοντας την ευχαρίστηση-ηδονή της ηλεκτρικής διέγερσης έπεφταν σε μαρασμό. Αυτά τα αποτελέσματα οδηγούν στο συμπέρασμα πως στη συγκεκριμένη εγκεφαλική περιοχή υπάρχουν νευρώνες που με την ηλεκτρική διέγερση μέσω συγκεκριμένων ουσιών προκαλούν αισθήματα ευδαιμονίας και ηδονής. Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν δημιουργήθηκε η πρώτη επιστημονική εντύπωση της πιθανής ύπαρξης ενός εγκεφαλικού «κέντρου» ηδονής.