Φαρμακοβιομηχανία και σκλήρυνση κατά πλάκας
Η φαρμακευτική αγορά είναι όπως κάθε άλλη αγορά˙ έχει στόχο το κέρδος. Αυτό δε θα μπορούσε να αποτελέσει διαφορά και σε ότι αφορά την «αγορά» της ασθένειας της σκλήρυνσης κατά πλάκας.
Πρόκειται για μια μοντέρνα νευρολογική αρρώστια των τελευταίων χρόνων, όπου έχουν γίνει άπειρες δοκιμές και έχουν προσπαθήσει ασύλληπτα πολλοί ερευνητές, άρα και φαρμακοβιομηχανίες να βρουν έναν τρόπο θεραπείας.
Σχεδόν όλους αυτούς τους τρόπους θεραπείας τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια τους έχουμε δοκιμάσει σε ασθενείς εδώ στη Βιονευρολογική, εκτιμώντας «λίγο ή πολύ» τη δραστική δύναμη του καθενός και τις αντιδράσεις των ασθενών πάνω σε αυτές.
Τελευταία, ύστερα από πολλά χρόνια που σχεδόν όλες οι θεραπείες κατά κύριο λόγο γίνονταν με ενδοφλέβιες ενέσεις ή σήραγγες με τσιμπήματα, άρχισε να παρουσιάζει η φαρμακευτική αγορά την αναγκαιότητα της εύρεσης κάποιων φαρμάκων, τα οποία θα μπορούσαν να παρθούν από το στόμα, έτσι ώστε ο ασθενής να μην επιβαρύνεται με την επιπλέον ταλαιπωρία του «τρυπήματος».
Βέβαια, αυτό ξεκίνησε, δεν έφερε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα μέχρι αυτή τη στιγμή, αλλά πάντα η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τώρα όσο αφορά τα φάρμακα που χρησιμοποιούν για αυτές τις «κατηγορίες» νοσημάτων, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, μέχρι στιγμής κανένα από αυτά δεν είναι απολύτως νέο.
Ταλανίζεται η φαρμακοβιομηχανία από άλλες αρρώστιες του ανοσοποιητικού συστήματος, τα «τροποποιεί» όσο γίνεται να γίνουν λιγότερο ανώδυνα και πιο ακίνδυνα και τα χορηγεί από το στόμα.
Σε παγκόσμια βιβλιογραφία, μέχρι στιγμής, το μόνο ενθαρρυντικό που ήρθε είναι η υπόθεση ότι «πιθανόν» να υπάρχει μια μείωση των ώσεων σε ορισμένους ασθενείς, οι οποίοι λαμβάνουν αυτά τα φάρμακα.
Βέβαια, στη μια διπλή τυφλή μελέτη με ανάλογες περιπτώσεις δεν έχει γίνει και έτσι το όλο γεγονός παραμένει απλώς μια υπόθεση, αλλά βέβαια τουλάχιστον οι ασθενείς δεν «τρυπιούνται», όπως παλιά.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας όμως «περιμένει» με αγωνία τη θεραπεία, γιατί είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί τον ασθενή πάρα πολύ.