Κλινικά «μεμονωμένο» σύνδρομο και η σκλήρυνση κατά πλάκας

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει η έκφραση κλινικά «μεμονωμένο» σύνδρομο. Δηλαδή, μια οπτική νευρίτιδα, μια πτώση της ακοής, μια πτώση της αίσθησης ή της δύναμης σε ένα άκρο σαν μεμονωμένο σύνδρομο.

Πρόκειται στην ουσία για ένα μεμονωμένο σύνδρομο, το οποίο «δείχνει» πολλές φορές με σιγουριά κλινικά την ύπαρξη μιας σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Όμως έχει συμφωνηθεί διεθνώς από γιατρό να επικρατήσει ο όρος «μεμονωμένο» κλινικά σύνδρομο, προκειμένου να υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση από αυτή καθαυτή τη νόσο της σκλήρυνσης κατά πλάκας, διότι το συγκεκριμένο σύνδρομο στην περίπτωση του πολλές φορές εμφανίζει αρνητικά τα υπόλοιπα διαγνωστικά στοιχεία, όπως είναι οι αναλύσεις του εγκεφαλονωτιαίου υγρού ή η ύπαρξη εστιών στις μαγνητικές τομογραφίες.

Έτσι λοιπόν, για να μην υφίσταται η αμηχανία αυτή, επιλέχτηκε αυτός ο όρος και αφέθηκε στο γιατρό η κρίση εάν ανάλογα με την εμφάνιση του συνδρόμου αυτού του «μεμονωμένου» και τη θέση του ασθενούς, θα αρχίσει κάποια θεραπεία και ποια ακριβώς θα είναι.

Μετά από αυτό, έχει αρχίσει πλέον ένας «μαραθώνιος» σε πόσο καιρό θα μπορούσε να εμφανιστεί η νόσος, μετά το «μεμονωμένο» κλινικά σύνδρομο της σκλήρυνσης κατά πλάκας.

Αυτή η όλη ιστορία δείχνει την αναγκαιότητα να υπάρξει δείκτης στην περιοχή αυτή που να μπορεί να προλέγει πότε και πόσο και για να μπορεί να γίνει αυτό χρειάζεται μια ειδική ας το πούμε μέθοδος, η οποία θα ανοίγει νέους ορίζοντες στη διάγνωση και θα σιγουρεύει την ασθένεια, προκειμένου να δοθεί η κατάλληλη θεραπεία.