Χρόνια κατάχρηση αλκοόλ και διαταραχές βαδίσματος

Υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις, οι οποίες είναι άξιες αναφοράς, σχετικά με αυτό το θέμα. Έχουμε παρατηρήσει στη Βιονευρολογική ότι υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις, όπως χρόνιοι αλκοολικοί που με τον καιρό αναπτύσσουν μια διαταραχή βαδίσματος. Συνήθως, αυτό αποδίδεται στην υποβιταμίνωση, κυρίως νευροτρόπων βιταμινών που συνοδεύει αυτές τις περιπτώσεις. Εάν όμως έχουμε καλή εγκεφαλική λειτουργία και συνοδεία χρόνιας συνάθροισης, χωρίς χρήση ενδιάμεσα αλκοόλ, σε αυτούς τους χρόνιους αλκοολικούς, τότε ερμηνεύονται αυτά σαν μια δυσαρθρία με ταυτόχρονη αδυναμία βάδισης. Εδώ πρέπει να δοθεί μια ιδιαίτερη έμφαση στη διάγνωση, μήπως σε αυτές τις περιπτώσεις η χρόνια κατάχρηση αλκοόλ φέρνει στην επιφάνεια και ένα σπονδυλοπαρεγκεφαλιδικό εκφυλιστικό σύνδρομο, το οποίο γενετικά μεν υπάρχει, αλλά από «μόνο του» δε «φτάνει» την ένταση της εκδήλωσης, ώστε να γίνεται άμεσα αφ’ εαυτού κλινικά αντιληπτό.

Είναι μια παράλειψη, σε αυτές τις περιπτώσεις χρόνιου αλκοολισμού, όπου υφίσταται δυσαρθρία με αδυναμία βαδίσματος. Και στα ενδιάμεσα και ελεύθερα διαστήματα καταπόσεις αλκοόλ, να μη γίνεται εξονυχιστικός έλεγχος σε αυτή την κατεύθυνση. Μετά από μια διάγνωση που θα επιβεβαιώνει αυτή την υπόνοια, υπάρχει δυνατότητα συντονισμένης νευρολογικής θεραπείας με κατάλληλες ουσίες και με επικουρικές θεραπείες που θα φέρει ουσιαστικά αποτελέσματα. Βέβαια, παραμένει το μεγάλο πρόβλημα, το οποίο κατά κανόνα υφίσταται σε αυτές τις περιπτώσεις της διακοπής της χρήσης αλκοόλ. Εδώ χρειάζονται «επικουρικές» δυνάμεις, προκειμένου να πειστεί ο ασθενής να διακόψει την κατάποση και να συγκεντρωθεί στη νευρολογική θεραπεία.