Η Καθημερινή – 04/12/2011 – O αυτοκτονικός πρωταθλητισμός

O αυτοκτονικός πρωταθλητισμός

Του Ν. Α. Κωνσταντοπουλου «Αυτοκτονικό» χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πρωταθλητισμό (τον αποκαλεί «αθλητισμό υψηλής απόδοσης» ή «υψηλών επιδόσεων») ο νευρολόγος – ψυχίατρος, δρ Δημήτρης Κουντούρης, ο οποίος έχει ασχοληθεί και με τα ψυχολογικά προβλήματα, που προκαλεί στους αθλητές αυτού του είδους ο αθλητισμός. «Θα τιτλοφορούσα το θέμα: ”Αυτοκτονικότητα και αθλητισμός”», λέει. Και συνεχίζει: «Υπάρχουν τρεις παράμετροι, στις οποίες πρέπει να σταθούμε. Η πρώτη είναι: Αθλητισμός ίσον ανταγωνισμός. Στον αθλητισμό δεν ισχύει η ισότητα των ανθρώπων. Οταν τρέχουν οκτώ δρομείς 100μ., αποκλείεται και οι οκτώ να τερματίσουν μαζί. Αυτό φέρνει τον αθλητή σε σύγκρουση με το αντικείμενο, διότι δεν είναι ίσος με τους άλλους. Το δέχεται ως άνιση μεταχείριση το ότι τρέχει πιο αργά, πηδάει λιγότερο ή ρίχνει, ας πούμε τη σφαίρα πιο λίγα μέτρα. Αισθάνεται ένα ασυνείδητο μειονέκτημα, που τον βάζει σε διαδικασία εξισορρόπησης: Ή αυξάνει πολύ την προπόνηση, για να φθάσει τους άλλους, ή παίρνει φάρμακα με τον ίδιο στόχο. – Φάρμακα που παίρνουν και οι άλλοι, όμως. Αλλά και η υπέρμετρη αύξηση της προπόνησης, οδηγεί -για να μη πούμε πως αυτή είναι αναγκαία- σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Συνεπώς, συνήθως έχουμε και τα δύο. Υπέρμετρη αύξηση προπόνησης και χρήση τέτοιων ουσιών… – Ακριβώς. Πλέον, στον αθλητισμό υψηλών επιδόσεων δεν ρωτάμε, ποιος είναι ντοπαρισμένος, αλλά ποιος πιάστηκε. Δεύτερο στοιχείο: Η προδιάθεση του ανθρώπου και η χαρακτηριοδομή. Εχουμε ανθρώπους μέτριους και ανθρώπους χαρισματικούς. Οι μέτριοι ασχολούνται με τον αθλητισμό ακολουθώντας πιστά τα προπονητικά προγράμματα, χωρίς ν’ αντιδρούν. Οι χαρισματικοί, τα ταλέντα, κατά κανόνα, είναι απείθαρχοι. Αυτό είναι συγκρουσιακό γεγονός και για τις δύο κατηγορίες ανθρώπων. Τρίτος παράγων είναι η καταθλιπτική ιδιοσυγκρασία, που ποσοστιαία έχει αριθμός αθλητών, όπως και στην κοινωνία, ο οποίος αριθμός, όμως, λόγω των προαναφερθέντων, προσθετικά αυξάνεται πολύ στον αθλητισμό. Παγκοσμίως, βάσει ερευνών, έχουμε, σε περιπτώσεις κατάθλιψης, αυτοκτονικότητα 2-3% με «επιτυχείς» απόπειρες περίπου στο 80%. Ετσι, στον κόσμο έχουμε περίπου ένα εκατομμύριο αυτόχειρες κατ’ έτος. Στους αθλητές υψηλής απόδοσης που έχουν κατάθλιψη, η αναλογία της αυτοκτονικότητας είναι πολύ μεγαλύτερη. Δεν υπάρχει σε παγκόσμια κλίμακα σταθερή έρευνα, αλλά οι σποραδικές ανακοινώσεις δείχνουν πως εξαρτήσεις, κατάθλιψη και αυτοκτονικότητα αυξάνονται ραγδαία.» Πηγή: Η Καθημερινή – 04/12/2011 – O αυτοκτονικός πρωταθλητισμός Διαβάστε το πλήρες άρθρο εδώ.