Νευρικό σύστημα και αρθρώσεις

Η κλινική εικόνα των διαταραχών από τις αρθρώσεις κυρίως με τη μορφή πόνων, ύστερα από διαστρέμματα, σπασμούς, μυϊκές συσπάσεις και μυϊκά τραύματα, είναι κάτι πολύ συνηθισμένο και τουλάχιστον στη Βιονευρολογική το βλέπουμε πολύ τακτικά. Στις περιπτώσεις αυτές χρειάζεται μια μικτή θεραπεία, γιατί έχουμε δυο συστήματα που «υποφέρουν» από την ίδια αιτία. Πρέπει λοιπόν να γίνει η ανάλογη θεραπεία.

Σε αυτές τις περιπτώσεις που επιχειρείται μια θεραπεία σε «διπλή σιδηροδρομική γραμμή», πρέπει κανείς να είναι πολύ προσεκτικός σε ότι αφορά την παράλληλη πορεία και τις παρενέργειες.

Επειδή δε τις περισσότερες φορές είναι ηλικιωμένα τα άτομα, με υψηλό βαθμό οστεοπόρωσης, που πάσχουν από αυτές τις περιπλοκές, είναι απαραίτητο ο γιατρός που χειρίζεται θεραπευτικά αυτές τις κλινικές εικόνες να έχει την ανάλογη πείρα.

Δηλαδή, από τη μια μεριά να μπορεί και να κατευθύνει το κεντρικό νευρικό σύστημα στην ορθή λειτουργία του, αλλά και να σταματήσει τους τυχόν σπασμούς και διαταραχές που έρχονται από τις αρθρώσεις. Ένας τέτοιος κλάδος αναπτύχθηκε πρώτη φορά το 1955 στην Αμερική με ένα κυρίαρχο τότε φάρμακο, που είχε σαν κύριο συστατικό τη μεπρομπαμάτη.

Η μεπρομπαμάτη αποδείχτηκε αργότερα ένα υψηλού κινδύνου εθιστικό φάρμακο και έγινε μια απόπειρα με φαρμακολογικές «επεμβάσεις» να γίνει πιο χρήσιμο.