Η ενσυναίσθηση δεν είναι συναίσθημα
Η ενσυναίσθηση δεν είναι ένα συναίσθημα, παρόλο που σχετίζεται με την ανάλυση συναισθημάτων.
Η ενσυναίσθηση δεν είναι ένα συναίσθημα, παρόλο που σχετίζεται με την ανάλυση συναισθημάτων.
Γενικά η ενσυναίσθηση είναι ένας καινούργιος όρος που τα τελευταία χρόνια αποκτάει όλο και περισσότερο μία επιστημονική και «περιχαρακωμένη» έννοια.
Στη σημερινή εποχή το να καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους και να συνάπτουμε μεταξύ μας διαφοροποιημένες σχέσεις είναι πλέον απαραίτητα στοιχεία που ζητάει το σύγχρονο άτομο.
Η τέχνη του να εμβαθύνεις στην ψυχή του άλλου είναι σήμερα ένα θαυματουργό φάρμακο.
Τα τελευταία χρόνια η μελέτη της ενσυναίσθησης, σε ότι αφορά κυρίως τις νευροεπιστήμες, έπαψε πλέον να είναι μία απλή ενασχόληση προκειμένου να γίνουν κατανοητές, κυρίως σε διδακτικό επίπεδο, κάποιες εγκεφαλικές λειτουργίες.
Ενσυναίσθηση δε σημαίνει απλώς να επηρεαζόμαστε από τη διάθεση των υπολοίπων και να «τροποποιούμε» ανάλογα τα συναισθήματά μας. Στην περίπτωση αυτή όπου υπάρχει μία συναισθηματική μετάδοση, αυτό συμβαίνει αυτόματα.
Η οξυτοκίνη είναι μία συγκεκριμένη ορμόνη η οποία είναι από τις πρώτες που παράγει ο ανθρώπινος εγκέφαλος από πολύ νεαρή ηλικία, προκειμένου να συντονίσει τη συμπεριφορά του απέναντι σ’ άλλα άτομα σε κοινωνικό, ομαδικό, οικογενειακό ή ακόμη αμιγώς προσωπικό επίπεδο.
Η ενσυναίσθηση είναι μία αμιγώς εγκεφαλική λειτουργία που αναπτύσσεται μαζί με τον εγκέφαλο και μάλιστα ολοκληρώνεται κατά κάποιο τρόπο η διαδικασία λειτουργίας της σε ότι αφορά τα νευρωνικά τόξα του εγκεφάλου κατά την περίοδο των 3-5 ετών.
Ας φανταστούμε ότι κάποιος καλός μας φίλος έχει ένα πρόβλημα με το συναισθηματικό του δεσμό ο οποίος ξαφνικά διακόπηκε.
Ενσυναίσθηση είναι το βίωμα κάποιου ατόμου να μπορεί να φανταστεί μία συγκεκριμένη συναισθηματική κατάσταση από τη δική του σκοπιά.
Ο όρος «συναισθηματική ενσυναίσθηση» προέκυψε από την ψυχανάλυση τα τελευταία χρόνια και πρόκειται για την περιγραφή αυτής της κατάστασης όπου κανείς προσαρμόζει τα συναισθήματά του ακριβώς μ’ αυτά του ατόμου απέναντί του.
Ο Ελβετός καθηγητής Martin Schwab μετά από τριάντα χρόνια προσπάθειας κατόρθωσε και απομόνωσε μία πρωτεΐνη που παίζει σημαντικό ρόλο σε ότι αφορά την ανάπτυξη του νευρικού συστήματος μετά από τραύμα στη σπονδυλική στήλη.
Στις ναρκισσιστικές τάσεις η πίεση της συνεχούς αυξανόμενης απόδοσης είναι αφόρητη.
Η ντοπαμίνη σαν εγκεφαλικός νευροδιαβιβαστής παίζει ουσιαστικό ρόλο στην αίσθηση της ευχαρίστησης και της ηδονής μέσω της δραστηριοποίησής της στο εγκεφαλικό δίκτυο επιβράβευσης.
Τα κύτταρα-καθρέφτες είναι ειδικά κύτταρα στον εγκέφαλο που «αντιγράφουν» λειτουργίες, κινήσεις, ακουστικά ή οπτικά ερεθίσματα από άλλα πρόσωπα.
Για λόγους ανατομικούς αλλά και λειτουργικούς αρκετές φορές έχουμε μία ταραγμένη, ελλειμματική λειτουργία της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο που παρουσιάζεται με το σύμπτωμα του ναρκισσισμού.
Αυτό που έγινε γνωστό στην περιοχή της Πάτρας από το έτος 2015 και παραμένει επίκαιρο μέχρι και σήμερα είναι χαρακτηριστικό του φαινομένου της ελπίδας στις κρίσεις.
Η αντίληψη της πραγματικότητας είναι διαφορετική για το κάθε άτομο.
Η αυτιστική προδιάθεση ενδέχεται να εμφανίζεται ακόμα και ως στοιχείο ενός μηχανισμού που εξελικτικά, λίγο ή πολύ, μπορεί να υπάρχει σε κάθε άτομο.
Η «νήσος του εγκεφάλου» και η «ζωνοειδής έλικα» είναι δυο ουσιαστικές περιοχές λειτουργίας και επεξεργασίας των συναισθηματικών επώδυνων καταστάσεων και των δυσάρεστων συναισθημάτων στον εγκέφαλο.