Γιατί ξεχωρίζουμε τις επιληπτόμορφες κρίσεις από την επιληψία;
Το θέμα είναι καθαρά ιατρικό ενώ έχει γίνει μεγάλη πρόοδος σε ότι αφορά τη διάγνωση, την κατηγοριοποίηση και την αντιμετώπιση των επιληψιών.
Το θέμα είναι καθαρά ιατρικό ενώ έχει γίνει μεγάλη πρόοδος σε ότι αφορά τη διάγνωση, την κατηγοριοποίηση και την αντιμετώπιση των επιληψιών.
Μια σειρά από διάφορες επιληπτόμορφες κρίσεις μπορεί να έχει άμεση σχέση με το αγγειακό σύστημα του ανθρώπου, προκαλώντας διάφορες κλινικές εικόνες.
Οι ψυχογενείς κρίσεις θεωρούνται ότι είναι επιληπτόμορφες κρίσεις, χωρίς όμως να έχουν κάποια μορφή επιληψίας· παρουσιάζουν συμπτωματολογία επιληπτικών κρίσεων αλλά η αιτιολογία θεωρείται ότι βασίζεται περισσότερο στη διαταραχή της συμπεριφοράς και του συναισθήματος.
Χαρακτηριστικό των περισσότερων ψυχογενών κρίσεων είναι ότι κατά την εμφάνιση τους πολλές φορές συνοδεύονται από τονικοκλονικούς σπασμούς, παρόμοιων αυτών της επιληψίας.
Έχει διαπιστωθεί ότι σε περιβάλλον επιληπτικών κρίσεων πάρα πολλοί συγγενείς με προδιάθεση για επιληπτικές κρίσεις μιμούνται με μεγάλη ακρίβεια τις επιληπτικές κρίσεις άλλων.
Ο μεγάλος Γάλλος ερευνητής και νευρολόγος, Σαρκό, είναι ο πρώτος που κατά κάποιον τρόπο ανέλυσε επιστημονικά τις ψυχογενείς κρίσεις.
Οι ψυχογενείς κρίσεις αποτελούν κλινική εικόνα η οποία παρουσιάζεται σ’ όλες τις διαστάσεις και εμφανίζεται περίπου σ’ ένα ποσοστό 10% σε ασθενείς με υπόνοια διαταραχής σωματοποίησης.
Οι συγκοπτικές κρίσεις αποτελούν μια μορφή κρίσεων στις οποίες δευτερογενώς κατά κάποιον τρόπο υπεισέρχεται και η εγκεφαλική «συμμετοχή».
Στις συγκοπτικές επιληπτόμορφες κρίσεις έχουμε κατά κύριο λόγο έναν ηλεκτρικό ερεθισμό που προέρχεται από το περιφερικό νευρικό σύστημα ή τη δράση του συστήματος μ’ άλλα όργανα όπως καρδιά, πνεύμονες, έντερο κ.λ.π. .
Ο κύριος λόγος που δόθηκε ο όρος «επιληπτόμορφες» κρίσεις στην κατηγορία των συμπτωμάτων που μοιάζουν με επιληπτικές κρίσεις είναι ακριβώς η προσπάθεια να βρεθεί η θεραπεία τους.
Οι ψυχογενείς κρίσεις σαν αντίδραση του εγκεφάλου και ιδιαίτερα του πρόσθιου μετωπιαίου λοβού που κατεξοχήν «κοντρολάρει» τη συμπεριφορά του ατόμου έχει αποδειχθεί ότι είναι εντονότερες όταν υπάρχουν κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα.
Οι ψυχογενείς κρίσεις αποτελούν για τους γιατρούς εκείνες τις επιληπτόμορφες κρίσεις οι οποίες, κατά τη γνώμη τους, δεν έχουν επιληπτικό χαρακτήρα.
Ως ψυχογενείς κρίσεις θεωρούνται οι εκδηλώσεις των διαταραχών της συμπεριφοράς και του συναισθήματος που προκαλούνται μετά απ’ ένα ψυχολογικό τραύμα και στη κλινική εικόνα μιμούνται κατά πολύ τις επιληπτικές κρίσεις.
Το παρατεταμένης διάρκειας ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και η σύγχρονη οπτική παρακολούθηση του ασθενούς προσφέρουν τη δυνατότητα καταγραφής εκρηκτικών δραστηριοτήτων συγχρόνως με την εμφάνιση των κλινικών φαινομένων.
Πρέπει να τονιστεί ότι οι ψυχογενείς κρίσεις έχουν και αυτές μια παθογένεια η οποία πρέπει ιατρικά να διερευνάται πάντοτε και να εξετάζεται ανάλογα με την περίπτωση του ασθενούς, αν και είναι γνωστό απ’ την αρχαιότητα ότι οι ψυχογενείς κρίσεις είναι επιληπτόμορφες καταστάσεις που βασίζονται σ’ ένα διαφορετικό μηχανισμό απ’ αυτόν των επιληπτικών κρίσεων.
Αναμενόμενα το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα αποτελεί το νούμερο ένα διαγνωστικό μέσο και μάλιστα με διαφοροδιαγνωστικό χαρακτήρα, σε ότι αφορά τις ψυχογενείς κρίσεις.
Πάρα πολλοί ψυχιατρικοί ασθενείς με τάση επιληπτικών κρίσεων παρουσιάζουν ψυχογενείς κρίσεις, δηλαδή όχι «γνήσιες» επιληπτικού χαρακτήρα αντιδράσεις, που χαρακτηρίζονται σαν κατάσταση μετατροπής.
Ένας παλιός ιατρικός κανόνας αναφέρει ότι οι ψυχογενείς κρίσεις είναι ανθεκτικές στην αντιεπιληπτική αγωγή.
Για διάφορες αιτίες σε πάρα πολλές νευρολογικές κλινικές εικόνες, ιδιαίτερα σε κάποιες περιπτώσεις που ο κλινικός ιατρός νομίζει ότι έχει να κάνει με ψυχογενείς κρίσεις, υπάρχει έντονο το σύμπτωμα του υπομεταβολισμού στο μετωπιαίο λοβό.
Έχει βρεθεί ότι στα άτομα με τάση ψυχογενών κρίσεων υπάρχει μια έντονη προδιάθεση για κληρονομικότητα.