Ο χαμένος χρόνος για τη διάγνωση του πανικού
Στη Βιονευρολογική, έχουμε δει άπειρες φορές διάφορες μορφές καταστάσεων πανικού ή διαταραχής πανικού, όπου σχεδόν πάντοτε υπάρχει μια συγκεκριμένη «αρχή» των συμπτωμάτων.
Στη Βιονευρολογική, έχουμε δει άπειρες φορές διάφορες μορφές καταστάσεων πανικού ή διαταραχής πανικού, όπου σχεδόν πάντοτε υπάρχει μια συγκεκριμένη «αρχή» των συμπτωμάτων.
Στη Βιονευρολογική, πάντοτε εξετάζουμε διεξοδικά τους ασθενείς που έρχονται με διαταραχές πανικού, κυρίως, προσπαθώντας να εντοπίσουμε την αφετηρία αυτών των συμπτωμάτων.
Στις περιπτώσεις αυτές που έχουμε προσβολή ή παράπονα για την εμφάνιση αδυναμίας ενός άκρου, πρέπει ο έλεγχος, όπως έχουμε μάθει από την πείρα μας στη Βιονευρολογική, να είναι εκτεταμένος.
Όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική κύριο χαρακτηριστικό αυτών των συμπτωμάτων είναι η απώλεια της αίσθησης, της αναγνώρισης μέσω της αφής αντικειμένων.
Ενώ η γκρίνια των ασθενών είναι μεγάλη όταν υποφέρουν από παραισθησίες και μουδιάσματα δεν είναι σε θέση να οριοθετήσουν ακριβώς το πρόβλημα.
Το έχουμε δει πολλές φορές στη Βιονευρολογική ιδιαίτερα σε γυναίκες ασθενείς και μάλιστα υπέρβαρες.
Πρόκειται για συμπτώματα που αναφέρονται σχεδόν πάντοτε από τους ασθενείς αλλά όπως έχουμε δει στη Βιονευρολογική είναι αρκετά δύσκολο να διαγνωστούν με ακρίβεια.
Η άνοια σήμερα όπως έχουμε διδαχτεί εδώ στη Βιονευρολογική εμφανίζεται με πολλά πρόσωπα και είναι δυνατόν να έχει πολλές αιτιολογίες.
Λόγω των μοντέρνων συνθηκών διαβίωσης και ιδιαίτερα των διατροφικών συνηθειών κυρίως σε άτομα τρίτης ηλικίας όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική έχουμε καταστάσεις υποβιταμίνωσης Β12.
Ο υποθυρεοειδισμός και συγκεκριμένα αυτός του τύπου του Hashimoto πολύ τακτικά δημιουργεί κλινικές εικόνες όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική με έντονες απώλειες μνήμης και προσοχής.
Οι αφασίες είναι κάτι που όπως γνωρίζουμε εδώ στη Βιονευρολογική μπορεί εύκολα να διαγνωστεί από τον έμπειρο νευρολόγο.
Η διαταραχή του πανικού ανήκει πλέον στις «μοντέρνες» αρρώστιες και αυτές που αντιμετωπίζει κανείς καθημερινά σε νευρολογικά, ψυχιατρικά αλλά και κάθε άλλου είδους ιατρικά τμήματα.
Χαρακτηριστική είναι η εμφάνιση νευροπάθειας με αισθητικές και κινητικές διαταραχές στα άκρα που πολλές φορές συνοδεύει το σύνδρομο Sjogren.
Τα τελευταία χρόνια όπως έχουμε παρατηρήσει στη Βιονευρολογική όλο και τακτικότερα παρατηρούμε σε ηλικιωμένους ασθενείς μας και κυρίως σε γυναίκες προβλήματα στους εξωκρινείς αδένες.
Στη Βιονευρολογική, εφαρμόζοντας την προβολή και καταγράφοντας ηλεκτρονικά την αντίδραση ασθενών με εγκεφαλικές παθήσεις (biofeedback), κάνουμε ουσιαστικές διαπιστώσεις των συμπτωμάτων της κλινικής εικόνας.
Η αυτοβιογραφική μνήμη είναι ουσιώδης για την καθημερινή πράξη.
Η επιληψία μπορεί να είναι ένα παιχνίδι της λειτουργίας τμημάτων του εγκεφάλου που εναλλάξ να παρουσιάζεται σε διάφορα σημεία, διαφορετικό χρόνο με διαφορετική ένταση.
Σχεδόν κατά κανόνα, όπως έχουμε δει στην Βιονευρολογική, οι συγγενείς ανωμαλίες της σπονδυλικής στήλης, οποιαδήποτε μορφή και αν έχουν, πάντα συμβαδίζουν με μια νευρολογική συμπτωματολογία.
Αρκετές φορές σε μια πλειάδα νευροψυχιατρικών ασθενών κυριαρχεί ένα επιφαινόμενο, αυτό του αβοήθητου και του έχοντος το συναίσθημα ότι δεν ανήκει σε καμιά σχηματική ή μη «οριακά» καθορισμένη ομάδα.
Η ολανζαπίνη είναι ένα φάρμακο που ακριβώς βρίσκεται σε συνεχής σχέση, από ότι βλέπουμε και στις έρευνες που κάνουμε στην Βιονευρολογική, με την ρύθμιση της συγκέντρωσης του γλουταμινικού οξέος στον εγκέφαλο.