Υπάρχουν ψυχικές διαταραχές στη νόσο του Parkinson;
Ασφαλώς ναι και μάλιστα οι ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονται με απώλεια ή ελάττωση των γνωστικών λειτουργιών μπορεί να είναι η απαρχή της συμπτωματολογίας.
Ασφαλώς ναι και μάλιστα οι ψυχικές διαταραχές που εμφανίζονται με απώλεια ή ελάττωση των γνωστικών λειτουργιών μπορεί να είναι η απαρχή της συμπτωματολογίας.
Μία δεκαετία είναι σχεδόν πάντα ο κύριος χρόνος ανάπτυξης της νόσου σ’ όλες της τις εκφράσεις της.
Η νόσος του parkinson εμφανίζεται με την ίδια συχνότητα σε άνδρες και γυναίκες.
Αυτό που χαρακτηρίζει τους παρκινσονικούς ασθενείς σ’ όλα τα στάδια της νόσου είναι η αδυναμία σωστής γραφής με διαφορετική ένταση.
Ο σύγχρονος άνθρωπος και ιδιαίτερα τα παιδιά νεαρής ηλικίας με τις σημερινές συνθήκες ζωής αναμένεται να ζήσουν περίπου εκατό χρόνια.
Οι ανοϊκές καταστάσεις και κυρίως η μείωση των νοητικών λειτουργιών, κυρίως της μνήμης, της αντίληψης και της συνδυαστικής ικανότητας, με ταυτόχρονη απώλεια της πρώτης σ’ ένα πρώτο στάδιο με εξελικτική όμως βαρύτητα είναι χαρακτηριστικές στη νόσο του parkinson.
Η ντοπαμίνη αποτελεί ένα σπουδαίο νευροδιαβιβαστή˙ μία ουσία δηλαδή η οποία προκαλεί εκείνες τις διεγέρσεις στα εγκεφαλικά κύτταρα που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την αρμονία των κινήσεων.
Το όριο της ηλικίας των εξήντα ετών αναφέρεται χαρακτηριστικά ως κλινικό ορόσημο στη νόσο τουParkinson.
Οι ασθενείς που πάσχουν από τη νόσο πολλές φορές εμφανίζουν γενικευμένες τάσεις φοβίας χωρίς ιδιαίτερη αιτία και συγκεκριμένη συμπτωματολογία.
Η «βραδυφρενία» είναι ένας παλιός όρος που χρησιμοποιείται κυρίως προκειμένου να χαρακτηριστεί η βραδύτητα της σκέψης, η αδυναμία έκφρασης και γενικά ο συντονισμός γνωστικών λειτουργιών.
Οι φοβίες εξετάζονται διεξοδικά από τον τομέα της ψυχιατρικής και μέσα απ’ αυτό το πλαίσιο επιχειρείται η χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής κατά περίσταση.
Όταν η περιγραφή της νόσου του Parkinson ξεκίνησε ως αυτοτελές νόσημα, της είχε δοθεί ο χαρακτηρισμός «shaking palsy», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει τρομώδης παράλυση.
Αν και είναι γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια, η νόσος του Parkinson έχει αποκτήσει μία νέα διάσταση.
Όπως έχει δείξει η μέχρι σήμερα ιατρική πείρα, οι ορθοπαιδικοί γιατροί είναι εκείνοι που διαγιγνώσκουν τα πρώτα συμπτώματα του Parkinson αφού εμφανίζεται σύσπαση των μυών στην περιοχή του ώμου και των άκρων και έτσι οι ασθενείς καταφεύγουν για ιατρική συμβουλή πρωτίστως στους ορθοπαιδικούς.
Σ’ ότι αφορά τη θεραπεία της νόσου του Parkinson με βλαστοκύτταρα μέχρι στιγμής η εμπειρία είναι αρνητική.
Εξαιτίας της οικονομικής πίεσης και του κόστους της θεραπείας της νόσου του Parkinson τα τελευταία χρόνια πολλές πανεπιστημιακές κλινικές προσπαθούν να βρουν μία «χειρουργική» λύση γι’ αυτήν την περίπτωση.
Στη νόσο τουParkinson το κύριο πρόβλημα είναι η έλλειψη ντοπαμίνης και τα «λίγα» κύτταρα στα βασικά γάγγλια που την παράγουν.
Από την αρχή της «επανάστασης» των βλαστοκυττάρων και της χρήσης αυτών στη θεραπευτική ιατρική, έχουν γίνει προσπάθειες για την εφαρμογή αυτής της μεθόδου στη νόσο του Parkinson. Τα αποτελέσματα υπήρξαν φτωχά και οι παρενέργειες πολλές.
Μεταξύ των νέων θεραπευτικών μεθόδων που χρησιμοποιούνται για τη νόσο του Parkinson είναι και ο ηλεκτρικός ερεθισμός του θαλάμου.
Στη νόσο του Parkinson τα on-off φαινόμενα εμφανίζονται με απότομη και απροειδοποίητη διαταραχή των κινήσεων, έτσι που ο ασθενής να μένει «παγωμένος» και να μην μπορεί να κινηθεί ακόμα παρόλο που καταβάλλει τη μέγιστη δύναμη.