Τα τελευταία είκοσι χρόνια, με την άνοδο της μοριακής γενετικής, έχει «καρφωθεί» σε πάρα πολλούς επιστήμονες στο μυαλό τους ότι όλα στρέφονται γύρω από την γενετική, η οποία επηρεάζει το ανοσοποιητικό σύστημα του ατόμου και έτσι κανείς καταλήγει στη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Τελευταία και στις ανακοινώσεις που έγιναν στο περιοδικό Nature, έχει πάλι τη δημοσίευση κάποιων Αμερικάνων συγγραφέων που αναφέρονται σε περίπου εβδομήντα διαφορετικούς γονιδιακούς τόπους σαν υπεύθυνους για τη σκλήρυνση κατά πλάκας.
Βέβαια πρόκειται για μια υπερβολή, διότι τόσα πολλά γονίδια δεν μπορούν να ευθύνονται μόνο για μια αρρώστια ή για ένα πρόσωπο αυτής της αρρώστιας, μάλιστα όταν αυτό το «πρόσωπο» αλλάζει σχεδόν από ασθενή σε ασθενή.
Όσο σκληρό και αν φαίνεται, πρέπει να υπάρξει εδώ πέρα μια «στροφή» της σκέψης και να δούμε μήπως για την σκλήρυνση κατά πλάκας πέρα από γενετικούς, επιγενετικούς και ανοσοποιητικούς παράγοντες ευθύνονται και άλλα αίτια.
Ίσως για αυτό το λόγο, έχουμε μεγάλη επιτυχία, τουλάχιστον από την δική μας γνώση στην Βιονευρολογική, όταν προτιμάμε την εξατομικευμένη θεραπεία σε κάθε ασθενή.
