Τάση φυγής και πανικός

Τάση φυγής και πανικός

Εξετάζοντας στη Βιονευρολογική χρόνια τώρα ασθενείς με πανικό, βλέπουμε ότι το κυρίαρχο σύμπτωμα σε αυτήν την κατάσταση είναι η τάση φυγής. Αυτή μπορεί να εκδηλώνεται με χαρακτηριστικούς στόχους, όπως π.χ. επιστροφή στην οικογένεια, στο παλιό σύντροφο, καταφύγιο σε μια άλλη χώρα, προσπάθεια ανεύρεσης μιας απασχόλησης που κατά τη γνώμη μας είναι σωστή, κ.τ.λ..

Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι η τάση φυγής όσο αυξάνεται, άσχετα αν είναι δικαιολογημένη ή όχι, έχει μια ένταση πολύ μεγάλη, ψυχική και σωματική για τον ασθενή. Αυτό σημαίνει, και είναι απόφαση «κλειδί» για το γιατρό, ότι ο άρρωστος το έχει πάρει απόφαση να μην «παλέψει» την κατάσταση που βρίσκεται και τις επιρροές που δέχεται από το περιβάλλον και θέλει να φύγει, προκειμένου να βρει ένα «καταφύγιο» κάπου αλλού.

Επειδή με μια λογική σειρά και με σοβαρές αντιδράσεις δεν μπορεί να το καταφέρει αυτό, έτσι δημιουργείται ο πανικός με ανεξέλεγκτες εξελίξεις και καταστάσεις για το άτομο που τον δέχεται. Είναι ένα μέγιστο πρόβλημα η τάση φυγής, αλλά παράλληλα έχει και την «ιδιομορφία» ότι δείχνει κλινικά μια κλιμάκωση. Δηλαδή, ξεκινάει από τα μικρότερα προς τα μεγαλύτερα στάδια, μέχρι να φτάσει στο ακραίο σημείο του πανικού.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, εάν κανείς μπορεί να το προλάβει στην αρχή με φάρμακα ή ψυχοθεραπεία, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα «γενεσιουργά» αίτια, τότε έχουμε μια θεραπευτική επιτυχία γιατί πλέον ξέρει κατά πρώτο λόγο το άτομο τι αντιμετωπίζει και ποιος είναι ο «εχθρός» του.

Εκεί επικεντρώνεται και όλη η προσπάθεια του θεράποντος γιατρού, προκείμενου να έχει σε αυτή τη θεραπευτική διαδρομή τον ασθενή σύμμαχο και όχι επιπλέον «αντίπαλο».