Ευθανασία: Κόπωση ή στιγμιαία σκέψη;

Αναμφισβήτητα σήμερα ζούμε περισσότερα χρόνια και αυτό μεταξύ άλλων έχει σαν αποτέλεσμα να γνωρίζουμε πιο πολλά για τις ανίατες αρρώστιες. Η εικόνα για την αφόρητη ψυχική δυστυχία που κουβαλούν αυτές οι καταστάσεις είναι υπαρκτή. Είναι αναμενόμενο λοιπόν σ΄ αυτές τις περιπτώσεις να συζητείται έντονα η περίπτωση της ευθανασίας σαν μία δυνατότητα ανακούφισης.

Τα πολλά χρόνια ενασχόλησής μου με χρόνιες νευρολογικές παθήσεις, ιδιαίτερα της σκλήρυνσης κατά πλάκας και της αμυοτροφικής πλάγιας σκλήρυνσης, μου δημιούργησαν αυτήν τη δυσάρεστη εμπειρία. Σ’ αυτές τις ομάδες ασθενών, σ’ ένα ποσοστό πάρα πολύ μεγάλο σε σχέση μ’ άλλες, εμφανίζεται πολύ σοβαρά το «αίτημα» της καθοδηγούμενης ευθανασίας. Κυρίως είναι αποτέλεσμα μίας υπέρμετρης ψυχικής κόπωσης ύστερα από χρόνια σωματική αναπηρία και αίσθημα εγκατάλειψης. Ωστόσο σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπως διαπίστωσα, δεν έχει συζητηθεί το θέμα της διαφοροδιάγνωσης ή της λάθος διάγνωσης επαρκώς.

Ευθανασία: Κόπωση ή στιγμιαία σκέψη;