Είναι η διάσπαση της προσοχής αρρώστια στην επιληψία;
Η διάσπαση της προσοχής είναι οπωσδήποτε μία δυσλειτουργία που ανάλογα με το χρόνο ή την ένταση μπορεί να λάβει το παθολογικό σχήμα μίας κάποιας νόσου.
Η διάσπαση της προσοχής είναι οπωσδήποτε μία δυσλειτουργία που ανάλογα με το χρόνο ή την ένταση μπορεί να λάβει το παθολογικό σχήμα μίας κάποιας νόσου.
Το υπερκινητικό παιδί με διάσπαση προσοχής είναι εύκολο να διαγνωστεί από τον ειδικό.
Το παραλήρημα, δηλαδή μια μορφή ντελίριου, με διάσπαση της προσοχής αποτελεί ένα κλινικό δίπολο που παρουσιάζεται πάρα πολύ τακτικά
Σε όλα αυτά τα χρόνια για τα παιδιά με διάσπαση της προσοχής και υπερκινητικότητα που έχουμε εδώ στη Βιονευρολογική, και με τις δικές μας αναλύσεις και έρευνες, έχει αποδειχτεί ότι υπάρχει ένα πολύ ισχυρό στοιχείο γονιδιακής προδιάθεσης για την εμφάνιση αυτής της κλινικής εικόνας
Λόγω του ότι το φαινόμενο των υπερκινητικών παιδιών με διάσπαση της προσοχής αναπτύσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, ήταν επόμενο και πολλά μεγάλα πανεπιστήμια, καθώς επίσης και ερευνητικά ιδρύματα να στρέψουν την προσοχή τους στην κατεύθυνση αυτή και ιδιαιτέρα στο γεννητικό παράγοντα, που παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην περίπτωση της ασθένειας αυτής
Η ντοπαμίνη είναι ένας νευροδιαβιβαστής, δηλαδή είναι μια ουσία που μεταβιβάζει βιοχημικά τη νευρική διέγερση από το ένα εγκεφαλικό κύτταρο στο άλλο
Τις προηγούμενες δυο δεκαετίες ένα ελβετικό φάρμακο, η μεθυλφαινιδάτη, που ανακαλύφθηκε από έναν Ελβετό χημικό που έδωσε και το όνομα της γυναίκας του στο φάρμακο, Ριταλίνη (από το Ρίτα), θεωρήθηκε ότι έδωσε τη λύση στο υπερκινητικό παιδί
Έχει γίνει πλέον μια πολύ «μοντέρνα» διάγνωση, κυρίως στα νεαρά και ζωηρά άτομα, αυτό που λέμε υπερκινητικότητα και διάσπαση της προσοχής
Η εικόνα του υπερκινητικού παιδιού με διάσπαση προσοχής τα τελευταία χρόνια έχει γίνει γνωστή σε ευρεία κλίμακα και ιδιαίτερα σε τόπους όπου συναθροίζονται παιδιά με αυτό το πρόβλημα, δηλαδή σε παιδικούς σταθμούς, σχολεία κ.τ.λ.
Τόσο η διάσπαση της προσοχής όσο και η υπερκινητικότητα είναι συμπτώματα που γίνονται εμφανή από πολύ νεαρή ηλικία
Η διαρκής συγκέντρωση της προσοχής, αυτό που οι Άγγλοι ερευνητές το έχουν ονομάσει «maintain alertness», είναι μία διαδικασία η οποία απαιτεί συνεργασία τόσο του πρόσθιου όσο και του βρεγματικού λοβού.
Μία γνωστή μέθοδος που βοηθάει καταστάσεις στρες, κεφαλαλγιών και κοιλιακών πόνων στην παιδική ηλικία είναι η «στοχευμένη απόσπαση».
Ο προμετωπιαίος λοβός είναι αυτός που κατευθύνει κατεξοχήν την εγκεφαλική δραστηριότητα στα υπερκινητικά παιδιά με διάσπαση προσοχής.
Η πλέον χαρακτηριστική και σίγουρη μέθοδος για την παρακολούθηση της εγκεφαλικής λειτουργίας ενός υπερκινητικού παιδιού με διάσπαση προσοχής είναι η μέθοδος του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος.
Το υπερκινητικό παιδί και ιδιαίτερα αυτό με διάσπαση προσοχής αποτελεί αντικείμενο μελέτης για τους γιατρούς και αργότερα για τους νευροεπιστήμονες ήδη από το 17ο αιώνα στην Ευρώπη.
Η παρουσίαση του συνδρόμου του Rett-plus είναι εξαιρετικά δύσκολη και είναι κατά κύριο τρόπο και ένας μοντέρνος διαγνωστικός όρος που ήρθε τα τελευταία χρόνια για να χαρακτηρίσει ορισμένες καταστάσεις που πραγματικά είναι εξόχως ενδιαφέρουσες και συνδυάζουν πολλές νευροπαθολογίες μεταξύ τους
Το υπερκινητικό παιδί με διάσπαση της προσοχής είναι ένα τεράστιο σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα
Μια μια «στανταρισμένη» κλινική εικόνα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, πάρα πολλοί ερευνητές, γιατροί ασχολούνται, καταλήγοντας ακριβώς σε αυτό το σημείο˙ ότι δεν υπάρχει μια «στανταρισμένη» εικόνα και έτσι κατά καιρούς έχουμε, μέχρι να επικρατήσει αυτός ο όρος «υπερκινητικό παιδί και διάσπαση προσοχής», διάφορες άλλες «υποδιαγνώσεις» ή διαγνωστικές ερμηνείες
Όπως έχουμε δει και στη Βιονευρολογική, αλλά τελευταία και από τις επιστημονικές ανακοινώσεις που κατακλύζουν τα διάφορα επιστημονικά περιοδικά του είδους, έχει γίνει πλέον γνωστό ότι στην υπερκινητικότητα και στη διάσπαση της προσοχής, κατά κύριο λόγο, υπάρχει μια διαταραχή, εντοπισμένη μεταξύ των άλλων στον προμετωπιαίο λοβό
Η διάγνωση «διάσπασης της προσοχής και υπερκινητικό παιδί» είναι μια «μοντέρνα» διάγνωση των τελευταίων είκοσι ετών, η οποία όμως τουλάχιστον στις λεγόμενες Δυτικές χώρες έχει πάρει έκταση, κυρίως στα όρια της επιδημίας