Η αυθεντικότητα στην κόψη του ξυραφιού

Ο νάρκισσος αναζητάει διαρκώς μία αυθεντικότητα που είναι και το μόνο πρόβλημά του˙ πρόκειται για μία ειδική στρατηγική, όπου το «εγώ» υποτάσσεται σε μία διαδικασία συνεχούς επιβεβαίωσης. Όταν αυτή η «παραγωγή» της επιβεβαίωσης σταματήσει, έρχεται το αίσθημα του κενού το οποίο και οδηγεί το άτομο-νάρκισσο στο αιχμηρό εργαλείο για τον αυτοτραυματισμό. Για να καταλάβουμε πως είναι αυτό το κενό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τη διαφορά μεταξύ του ναρκισσισμού και της αγάπης του εαυτού μας. Η αγάπη του εαυτού μας προϋποθέτει σαφή διαχωρισμό του υποκειμένου του εαυτού μας από τους άλλους. Στον ναρκισσισμό, αντίθετα, ο διαχωρισμός είναι απολύτως ασαφής και ο υπόλοιπος κόσμος για τον νάρκισσο είναι καλυμμένος από τη δική του παρουσία. Αν σ’ αυτήν την κατάσταση βρει στιγμιαία τη δυνατότητα των διαχωριστικών συνόρων με τους άλλους, περνάει σε μία φυσιολογική συμπεριφορά. Αν όμως αυτό δεν το καταφέρει, παραμένει μέσα στο «κέλυφός» του, αυξάνεται το κενό που αισθάνεται και ζητάει διέξοδο στον αυτοτραυματισμό.