H ντοπαμίνη στην κοινωνία της απόδοσης

Χωρίς αμφιβολία, ένα από τα αξιώματα της σύγχρονης κοινωνίας και του οικονομικού κλίματος που κυριαρχεί είναι η συνεχής άνοδος της απόδοσης. Αυτό ίσως να μην είναι γενικά αποδεκτό, όμως για έναν νάρκισσο είναι το παν. Ο νάρκισσος κάνει το λάθος να αυτολογοκρίνεται συνεχώς σε ότι αφορά την απόδοσή του, ώστε η ντοπαμίνη που τον επιβραβεύει στον εγκέφαλο να δραστηριοποιείται από τις δικές του πράξεις. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ικανοποίηση, η επιβράβευση, η αναγνώριση, η αγάπη που αναζητεί έρχονται από τους άλλους. Το αντικείμενο «άλλος» γι’ αυτόν δεν υφίσταται, παρά μόνο το υποκείμενο του «εγώ». Έτσι εμφανίζεται ο ψυχαναγκασμός της αυτοεπιβεβαίωσης που βέβαια δεν του αρκεί για το κενό και την ανάγκη που δημιουργούνται, διότι ο εγκέφαλός του δεν συναισθάνεται αυτόν τον ανταγωνισμό για την αυτοεπιβεβαίωση και αναζητάει περισσότερη ντοπαμίνη για ικανοποίηση που πρέπει να έρθει εξωτερικά, δηλαδή από τρίτους που για το νάρκισσο δεν υπάρχουν. Όση απόδοση και ο ίδιος να προσφέρει, η ικανοποίηση και η ψυχική ηρεμία δεν ακολουθούν. Το ανακυκλούμενο πρόβλημα της συνεχούς απόδοσης προκαλεί μόνο την αυτοκαταστροφή.