H σκλήρυνση κατά πλάκας και τα διάφορα αντισώματα

Όταν έχουμε την υπόνοια για σκλήρυνση κατά πλάκας, όπως έχουμε διαπιστώσει στη Βιονευρολογική, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός εάν βρίσκουμε κλινικά στοιχεία και από άλλα αυτοάνοσα αντισώματα, όπως π.χ. είναι η θυρεοειδίτιδα Hashimoto ή είναι οι ρευματοειδείς παθήσεις ή ακόμη και ο ερυθηματώδης λύκος.

Είναι γεγονός πως η διαταραχή μέσα στο ανοσοποιητικό σύστημα που γεννά αυτές τις διάφορες αρρώστιες μπορεί να έχει πολλές κλινικές εκφράσεις σε διαφορετική ένταση η καθεμιά. Δηλαδή, μπορεί στη μια να παρουσιάζεται η σκλήρυνση κατά πλάκας και να κυριαρχεί στην κλινική εικόνα και οι άλλες να είναι στο «σκοτάδι» ή το αντίστροφο.

Κανονικά με τι σημερινές γνώσεις που έχουμε για τις διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος και τις διάφορες κλινικές εκφράσεις των αυτοάνοσων νοσημάτων, πρέπει να εξετάζουμε σωρεία αυτοαντισωμάτων, προκειμένου να αντιμετωπίζουμε όλο το εύρος της ασθένειας.

Δηλαδή, πέρα από το ποιοτικό γεγονός ότι κάποιο αντίσωμα εκφράζει μια αυτοάνοση διαδικασία, πρέπει να θεωρηθεί ότι μπορεί να προκαλέσει και πολυκλωνικές αντιδράσεις μέσα στο ανοσοποιητικό σύστημα με ή χωρίς κλινική έκφραση.

Είναι θέμα του γιατρού να γνωρίζει αυτές τις «λεπτές» διαδικασίες και να μπορεί να τις ανιχνεύει, τόσο με κλινικά όσο και με διάφορα άλλα εργαστηριακά μέσα. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει ποτέ να αφήνουμε πράγματα στην τύχη, εάν δεν είμαστε εκατό τοις εκατό σίγουροι για τη μη ή όχι ύπαρξη τους.