Η απώλεια μνήμης σαν «συλλογικό» φαινόμενο

Αρκετές φορές και όχι παράδοξα, αλλά μετά από συστηματική έρευνα, τουλάχιστον εδώ στη Βιονευρολογική, παρατηρούμε ότι υπάρχουν ολόκληρες οικογένειες που ο ένας μετά τον άλλο συστηματικά «χάνουν» τη μνήμη τους. Το περίεργο σε αυτές τις περιπτώσεις και ταυτόχρονα ιδιαιτέρα ενδιαφέρον είναι ότι τυγχάνουν με τον ίδιο τρόπο και με την ίδια συχνότητα.

Αναμφίβολα οι περιπτώσεις που πρόκειται για κληρονομικές, χρόνιες καταστάσεις, ακριβώς επειδή συμβαίνουν στο ίδιο περιβάλλον, δεν τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής, γιατί έχει αδυναμία ο ένας να εντοπίσει την έλλειψη μνήμης του άλλου, όταν περίπου είναι στο ίδιο επίπεδο.

Ακόμη και η «αλλαγμένη» συμπεριφορά για αυτόν το λόγο δε γίνεται και αυτή αντιληπτή και έχουν μια παγιωμένη, παθολογική, νοσηρή ιδιαίτερα, κατάσταση μέσα στο ίδιο οικογενειακό περιβάλλον. Εκεί είναι ακριβώς που ο ρόλος του διαγνώστη και θεραπευτή είναι τρομερά δύσκολος˙ να πείσει αυτούς τους ανθρώπους να δεχτούν συντονισμένα μια διάγνωση και θεραπεία.

Πολλές φορές, τις περισσότερες μάλλον φορές, εδώ πέρα τα νευροφυσιολογικά εργαλεία που έχουμε στη διάθεση μας για την οργάνωση, συγκεκριμένα η καταγραφή των γνωστικών προκλητών δυναμικών και το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα, δείχνουν ταυτόσημα αποτελέσματα σε μια πλειάδα ανθρώπων.

Βέβαια, τώρα γνωρίζουμε και από τη σύγχρονη βιολογία και γενετική ότι γενετικοί παράγοντες παίζουν ένα σπουδαίο ρόλο και ιδιαίτερα σε κλειστούς οικογενειακούς ή ακόμη και κοινωνικούς κύκλους.

Πρέπει λοιπόν όταν έχουμε τέτοιες καταστάσεις, να έχουμε ταυτόχρονα και την πιστοποίηση τους, διότι αλλιώς ξεφεύγουν από τις παρατηρήσεις μας και γίνονται έντονα νοσηρά σύνδρομα που κανείς πλέον κοινωνικά, εάν τα άτομα αυτά είναι πολυάριθμα, δεν μπορεί να τα κοντρολάρει.