Κλινικές μορφές αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου

Κλινικές μορφές αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται κυρίως από αρτηριακές και φλεβικές θρομβώσεις σε όλο τον οργανισμό και κυρίως γύρω από το νευρικό ιστό, κυρίως στον εγκέφαλο. Συνοδεύεται πολύ τακτικά από θρομβοκυτταροπενία και αιμολυτική αναιμία. Στη νευρολογία ξεχωρίζουμε δυο ουσιώδες μορφές του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου.

Το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο είναι συχνότερο σε ενήλικες γυναίκες παρά σε άντρες και διακρίνεται κατά πρώτο λόγο σε πρωτοπαθές, όταν εμφανίζεται σε άτομα που δεν έχουν άλλη αυτοάνοση πάθηση.

Υπάρχει και στη μορφή του δευτεροπαθούς, όταν αναπτύσσεται σε ασθενείς παράλληλα με μια άλλη αυτάνοση πάθηση, κατά κύριο λόγο συστηματικό ερυθηματώδη λύκο, σύνδρομο Sjogren. Τακτικά υπάρχει και ο συνδυασμός στο δευτεροπαθές αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο της σκλήρυνσης κατά πλάκας και ακόμη τακτικότερα της αυτοάνοσης θυρεοειδίτιδας.

Η συνύπαρξη πολλών αυτοάνοσων νοσημάτων με προεξέχων σαν κλινική εικόνα αυτή του αντιφωσφολιπιδικού συνδρόμου τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολύ τακτική. Περιβαλλοντολογικοί, κληρονομικοί παράγοντες και νέα διαγνωστικά μέσα είναι αυτά που «συνεισέφεραν» στην τακτικότερη διάγνωση του συνδρόμου αυτού.

Αποτελεί το αντιφωσφολιπιδικό σύνδρομο έναν πονοκέφαλο για τους γιατρούς και στις δυο μορφές του, τόσο όσο αφορά το πρωτοπαθές αλλά και το δευτεροπαθές, διότι κατά κύριο λόγο η εξέλιξη του είναι «βαριά» αν δε γίνει η έγκυρη διαγνωστική και θεραπευτική επέμβαση.