Tο περιβάλλον: εχθρός ή φίλος;

Στη Βιονευρολογική, «ψάχνοντας» το ιστορικό όλων αυτών των ασθενών που φτάνουν με διάφορες καταστάσεις πανικού, κατάθλιψης, νευρώσεις και άλλες ψυχικές διαταραχές στο ιατρείο για εξέταση, έχουμε διαπιστώσει ότι τις περισσότερες φορές η απαρχή όλων αυτών των συνδρόμων είναι καταστάσεις διαταραχής του περιβάλλοντος, οι οποίες «προσλαμβάνονται» αρνητικά από τον ασθενή.

Κάποια «αθώα» διαταραχή, π.χ. η αλλαγή του καιρού, κάποιο εξωτερικό γεγονός, μια είδηση από την τηλεόραση, η αναγγελία κάποιου σοβαρού προσώπου για ένα σοβαρό ζήτημα, αλλά που δε μας αφορά, μεταφέρεται ενστικτωδώς στον εσωτερικό κόσμο του ασθενούς και τον αναστατώνει.

Ο εγκέφαλος σε αυτές τις περιπτώσεις δρα μέσα σε «απόλυτες» γραμμές και δεν «καταλαβαίνει» το είδος του ερεθίσματος, απλώς ερεθίζεται από αυτό και μπαίνει στη διαδικασία αυτοάμυνας και παραγωγής φοβικών καταστάσεων με κορύφωση τον πανικό.

Σε αυτό τα σημείο, η συμβολή του γιατρού είναι ουσιαστική και με δικούς του χειρισμούς ή και με φαρμακευτική αγωγή πρέπει να φέρει τον ασθενή σε μια κατάσταση ηρεμίας, όπου να μπορεί ο ίδιος να ξεχωρίσει μέσα από τα περιβαλλοντικά ερεθίσματα ποια είναι εχθρικά και ποια είναι φιλικά, να τα προσαρμόσει ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του στο χαρακτήρα του και έτσι να πάψει να έχει φοβίες.

Π.χ. να υποδείξει κανείς ότι αν βγει στο δρόμο με άλλο κόσμο μαζί δεν αποτελεί εκδήλωση ανησυχίας, αλλά εκδήλωση χαράς και επικοινωνίας με τους υπόλοιπους.

Υπάρχουν και άλλα αρκετά παραδείγματα κατά περίπτωση, για αυτό λέμε πάντα σε αυτές τις καταστάσεις ο κάθε ασθενής είναι μοναδικός και χρειάζεται τη δική του «ίδια» μεταχείριση. Αν το καταφέρει ο γιατρός αυτό, έχει την αποκατάσταση του ασθενούς γρήγορα.