Η διαφοροδιάγνωση μιας σκλήρυνσης κατά πλάκας από σπονδυλοπαρεγκεφαλιδική συνδρομή

Η σκλήρυνση κατά πλάκας, όπως έχουμε δει και εδώ στη Βιονευρολογική, είναι η διάγνωση που πάρα πολύ τακτικά τίθεται πολύ πριν την πιστοποίηση της νόσου μιας σπονδυλοπαρεγκεφαλιδικής συνδρομής.

Η χαρακτηριστική δυσαρθρία που παρουσιάζει ο ασθενής ταυτόχρονα με μια αταξία και αδυναμία βαδίσματος, εάν συμπληρώνεται και από κάποια άλλη μικροσυμπτωματολογία, οδηγεί τον κλινικό γιατρό εύκολα στη διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις πού αυτό το λάθος αποδεικνύεται «μοιραίο».

«Μοιραίο» διότι μετά από την πιστοποίηση της λάθος διάγνωσης της σκλήρυνση κατά πλάκας, ακολουθεί όλη η αναμενόμενη διαγνωστική διαδικασία που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να τείνει προς επιβεβαίωση της υποψίας της νόσου και να ακολουθεί μια θεραπεία που διαρκεί για πολλά χρόνια και με διάφορες παραλλαγές, η οποία όμως δεν οδηγεί πουθενά.

Αυτό είναι το γεγονός ότι έχουμε αύξηση της συμπτωματολογίας των συμπτωμάτων της καθαρής σπονδυλοπαρεγκεφαλιδικής συνδρομής, ενώ παράλληλα παραμένει άγνωστο, γιατί δε θεραπεύεται η «υποτιθέμενη» σκλήρυνση κατά πλάκας.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, επιμένουμε πάντα στο διαγνωστικό έλεγχο και στη διαφοροδιαγνωστική τοποθέτηση «μέχρι κεραίας». Δεν εγκαταλείπουμε την προσπάθεια αυτή σε καμιά περίπτωση, εάν δεν είμαστε σίγουροι βέβαια ότι έχουμε το ένα ή το άλλο περιστατικό.

Στη νευρολογία, αυτές οι συμπτώσεις και οι τακτικές ομοιότητες δυο διαφορετικών νοσημάτων είναι αρκετές φορές ο λόγος που καθυστερεί μια ουσιαστική θεραπεία για πολλά χρόνια.

Είναι λοιπόν καλό στην περίπτωση αυτή να ξέρουμε την απόκλιση της μια νόσου από την άλλη και να λαμβάνουμε τα μέτρα μας.